Dit concluderen onderzoekers in ”Kracht en kwetsbaarheid”, een analyse van de sociale samenhang en leefbaarheid. Het onderzoek is uitgevoerd door het Centrum voor Samenlevingsvraagstukken van de Gereformeerde Hogeschool in Zwolle, in opdracht van de provincie Gelderland en de gemeente, en is woensdag gepresenteerd.

Goed omgaan met verschillen is „de grootste en lastigste uitdaging” waar Barneveld voor staat bij sociale samenhang. Inwoners moeten beter omgaan met verschillen tussen dorpen, kerkelijke en niet-kerkelijke inwoners, tussen autotochtone en allochtone bewoners.

De onderzoekers wijzen erop dat samenbindende activiteiten, tot op straatniveau, belangrijk zijn om „polarisatie” te voorkomen. Sociale samenhang moet vooral van burgers zelf komen. De gemeente kan stimuleren.

De onderzoeksresultaten verbazen wethouder A. Troost (CDA) niet. „Het bevestigt ons beeld.” Het goede nieuws is volgens hem de sterke samenhang binnen bevolkingsgroepen. De keerzijde is dat burgers buiten de boot vallen als ze niet tot een groep horen.

Troost noemt de intolerantie in het rapport „wat sterk aangezet.” Richting de kleine groep Molukkers geldt dat niet. „Marokkanen en Turken zijn aparte groepen gebleven.” Zorgen maakt hij zich niet. „Een herkenbaar punt. Goed om in de gaten te houden. Het is niet iets om ineens keihard aan te gaan werken.”

Veel mensen vinden dat buurtbewoners elkaar onvoldoende kennen (34 procent), significant hoger dan het landelijk gemiddelde (20 procent). „Opvallend omdat juist in dorpsgemeenschappen het ‘ons kent ons’ kenmerkend is.” De kracht van Barneveld –grote zelfredzaamheid en hulpvaardigheid– is tegelijk zijn kwetsbaarheid. Daardoor vragen mensen te laat hulp.

Eenzaamheid komt onder kerkelijke inwoners even vaak voor als onder niet-kerkelijke inwoners en even vaak onder jongeren als ouderen. „Organisaties en kerken willen zich graag inzetten voor eenzame mensen, maar hebben hen niet goed in beeld”, aldus het onderzoek.

Wethouder Troost is „verrast” door de eenzaamheid onder jongeren. „Dat had ik niet verwacht.” Hij kondigt nader onderzoek aan. De eenzaamheid in kerken verbaast hem niet. „Niets bijzonders, dat is een fenomeen van het leven. Er zijn altijd mensen die aan de rand leven. Je hoopt het natuurlijk niet.” Wel ziet hij „een opgave voor de kerken om daar aan te werken.”