De internationale homobeweging moet niet alleen strijden voor erkenning van het homohuwelijk, maar ook voor de gelijkwaardigheid van alle manieren waarop mensen hun relaties en seksualiteit beleven, vindt dr. Van der Burg.

De Remonstrantse Broederschap maakte als eerste kerkgenootschap in Europa in 1986 de kerkelijke zegening van homorelaties mogelijk. Ook de Samen-op-Wegkerken stellen in hun nieuwe kerkorde gemeenten in de gelegenheid homorelaties te zegenen.

De SoW-kerken waren zaterdag in de persoon van triomoderamenlid J. van Heijst op de conferentie aanwezig. Van Heijst bevestigde vanmorgen dat het voor de eerste maal is dat de SoW-kerken erbij waren. „De leiding van de conferentie was erg blij met de aanwezigheid van de SoW-kerken, zo werd gememoreerd tijdens de verwelkoming.”

De organisatie had het triomoderamen een uitnodiging gestuurd om te participeren. Van Heijst zegt geen inhoudelijke bijdrage te hebben geleverd aan de conferentie, die om het jaar gehouden wordt en om de acht jaar in Nederland plaatsheeft.

In zijn lezing stelde Van der Burg dat de dominantie van het huwelijk het maatschappelijke idee versterkt dat mannen en vrouwen alleen hun levensvervulling kunnen vinden in een levenslange relatie met één andere persoon en dat dit de maatschappelijke positie verzwakt van mensen met een andere levensstijl.

De strijd van behoudende christenen tegen de acceptatie van homoseksualiteit in kerk en samenleving heeft volgens hem paradoxaal genoeg de homobeweging geholpen. Door de intolerante houding van christelijk rechts voelde de zwijgende middengroep in de kerken zich geroepen partij te kiezen tegen discriminatie van homoseksuelen, stelde de jurist.

De Nederlandse lidorganisaties van het Forum hebben de buitenlanders onder de bijna honderd deelnemers de resultaten van de Nederlandse homostrijd gepresenteerd, zoals de mogelijkheid die de Remonstrantse Broederschap en de Samen-op-Wegkerken bieden om homorelaties kerkelijk te laten zegenen.

De belangrijkste Nederlandse les voor christelijke homo-organisaties uit andere Europese landen is om andersdenkenden niet te benaderen met het doel hen tot een homovriendelijk standpunt te bekeren. „In plaats van een gesprek te voeren met het uitgangspunt dat je de waarheid in pacht hebt, kun je beter een persoonlijk levensverhaal vertellen, in de hoop dat ook de gesprekspartner zich openstelt”, zei C. Ravensbergen van het Werkverband van Homotheologen.

Die aanpak werkt ook in islamitische kring het best, denkt de lesbische moslimvrouw S. Visschedijk. „De moslimgemeenschap heeft de neiging om de rijen naar buiten toe gesloten te houden. Dan is het beter om in een gesprek over homoseksualiteit bij eigen ervaringen te beginnen en langzamerhand een betoog op te bouwen over waar je voor staat.”