„Het verwijt klinkt dat (de reformatorische) kerken al jarenlang met hun gezicht naar het verleden gericht staan. En dat het hoog tijd wordt voor een echte bekering, een ommekeer die tot gevolg heeft dat zij met hun gezicht naar de toekomst gericht gaan leven. (…) De kerk zou er beter aan doen zich met de rug naar het verleden dat definitief voorbij is, naar de toekomst des Heeren te wenden, die genaakt. Heel het kerkelijk leven zou anders worden als alles niet langer vanuit het verleden bezien en beoordeeld zou worden –een verleden dat krampachtig vastgehouden ofwel teruggewenst wordt–, maar vanuit de toekomst van Jezus Christus die in het heden al in wording is.

Wij antwoorden daarop, dat de kerk inderdaad heeft uit te zien naar de toekomst des Heeren. Hoe vaak heeft ds. Mallan in zijn preken niet aangespoord om onze pinnen maar niet te vast in te steken. Als het goed is, bidt de kerk: Uw Koninkrijk kome. Och, dat Gij de hemelen scheurdet, dat Gij nederkwaamt! Maar dat is juist het bijzondere: de kerk ziet alleen dan op de rechte wijze naar de toekomst, wanneer zij voortdurend naar het verleden kijkt. Want de toekomst des Heeren wordt bepaald door wat Hij in het verleden gedaan heeft. De Schrift is het verhaal van Gods grote daden in het verleden, bewezen aan Zijn volk Israël, betoond in de arbeid van Zijn Zoon hier op aarde, en nader in de geschiedenis van Zijn kerk. ’k Zal gedenken hoe voor dezen ons de Heer’ heeft gunst bewezen. ’k Zal de wond’ren gadeslaan die Gij hebt vanouds gedaan. ’k Zal nauwkeurig op Uw werken en derzelver uitkomst merken, en in plaats van bitt’re klacht daarvan spreken dag en nacht.

Bange vrees bekruipt het hart, wanneer we zien op alle ontwikkelingen, in ons land en in het hele wereldgebeuren. En we denken aan wat de Heere Jezus gezegd heeft: Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? Alleen de kerk die het verleden van Gods grote daden in het oog houdt kan toekomstgericht zijn en dan zal het gaan. Beslissend voor de toekomst van de reformatorische kerken zal zijn of ze kerk willen blijven onder het Woord en of ze vast zullen houden aan de belijdenisgeschriften der Reformatie. Immers zal een wees bij U ontfermd worden.”

Kerkblad

Drs. W. de Kloe schrijft in het Kerkblad van de Hersteld Hervormde Kerk over het Sola Scriptura en de Herziene Statenvertaling.

„De Reformatie kende vijf sola’s. Eén daarvan is het sola Scriptura, de Schrift alleen. De Bijbel werd letterlijk ontketend. Het kon niet zo zijn dat kerk en traditie heersten boven de Schrift of dat alleen geestelijken de beschikking hadden over een Bijbel. Nee, de Schrift heeft het laatste woord. En iedereen moest toegang hebben tot de Bijbel. Om dagelijks te lezen wat God te zeggen heeft en dat in praktijk te brengen. Wat was het een voorrecht dat de Bijbel vertaald werd in de landstalen. Zo heeft de Heere de kerk van de Reformatie in ons land de Statenvertaling geschonken, die al bijna 400 jaar tot zegen mag zijn voor velen die worstelen met de vraag van Luther. Dankzij de Statenvertaling kon Gods Woord in de taal van het volk doorgegeven worden. Taal is echter steeds in beweging. Daardoor, dat valt niet te ontkennen, wordt het verstaan van de Statenvertaling voor vele jongeren steeds moeilijker. Daardoor wordt in de gezinnen steeds vaker gegrepen naar andere vertalingen of zelfs naar kinderbijbels. Het mag toch niet zo zijn dat de taal van de Bijbel een belemmering gaat vormen voor komende generaties om Gods Woord te verstaan? Als de Heere het niet verhoedt, zal de Herziene Statenvertaling, die binnenkort verschijnt, tot nieuwe verdeeldheid leiden binnen de gereformeerde gezindte. Goed beschouwd is het schrijnend dat er in onze dagen met zoveel kennis en zoveel technische mogelijkheden, geen breed draagvlak te vinden is voor een betrouwbare omzetting van Gods Woord in de taal van onze tijd. De Heere geve ons een nieuwe Reformatie, waardoor Zijn Woord weer centraal mag staan en Zijn Geest kracht doet in de samenleving en in zondaarsharten.”