Kinderen, een geschenk van God
Deze bijdrage, laat ik daar ter voorkoming van vervelende misverstanden mee beginnen, is niet bedoeld als promotie voor de islam. Het valt me wel eens op dat bij een positieve opmerking over islamitische medeburgers sommige mensen toch wat vreemd opkijken.
De islam, daar is toch veel mis mee? Inderdaad het is, net als de religie van de Jehova’s getuigen bijvoorbeeld, een valse godsdienst met gevaarlijke trekken, maar islamitische mensen zijn medeburgers in ons land, met rechten en plichten. En het kan natuurlijk geen kwaad om deze medemensen te ontmoeten en met hen te spreken.
Helaas zijn er, zo schat ik in, niet veel ontmoetingen tussen islamitische mensen en reformatorische burgers. Dat is jammer, want daardoor kunnen bepaalde vooroordelen welig tieren.
Soms zijn er mensen die denken dat elke moslim met geweld onze rechtsorde omver wil gooien. Dat is niet juist, maar helaas wordt het soms wel gedacht. Anderen denken dat alle Marokkaanse jongeren ontspoord zijn. En weer anderen menen dat op korte termijn de moslims het in Nederland voor het zeggen krijgen. Dat is natuurlijk niet waar, maar helaas wordt het soms gedacht.
Nogmaals, de islam is een valse godsdienst met gewelddadige trekken, maar moslims zijn medeburgers die net als ieder ander hun zorgen, vragen, moeiten en vreugden kennen. Het zou al veel helpen als we elk medemens, autochtoon of allochtoon, zouden zien als een schepsel van God, geschapen naar Gods beeld, die met ons op reis is naar een eeuwige bestemming.
Godsgeschenk
En soms zijn ontmoetingen met medemensen heel opmerkelijk. Het is ook een uitdaging om medemensen, wie dat ook zijn mogen, iets van de blijde Boodschap mee te geven. Eerlijk gezegd lijkt mij dat de belangrijkste taak voor een Bijbelgetrouw mens op deze aarde. En een ontmoeting heeft dan ook zin. Zo was het tenminste onlangs.
Op weg naar de synode van de Gereformeerde Gemeenten een paar weken geleden zat ik in de trein tegenover een jonge Marokkaanse vrouw. Ze droeg een hoofddoek en gaf daarmee uiting aan haar godsdienstige identiteit. Een gesprekje met deze vrouw was boeiend en leerzaam, temeer omdat ze leefde vanuit een totaal andere levensopvatting.
Het gesprek ging eerst over de gewone dingen van het leven. Waar gaat u naartoe? Waar woont u? Hoe staat u in het leven? Daarna kwam er ook wat ruimte voor de diepere dingen van het leven. De jonge islamitische vrouw moest naar het ziekenhuis. En ze vertelde iets uit haar leven. Het bleek dat ze een kindje had gekregen en dat ze gescheiden was van haar man. De oorzaak van de scheiding was mede de geboorte van het kind. Haar voormalige man wilde dat kind eigenlijk niet en was voor abortus. De vrouw kon daar echter niet in toestemmen. Letterlijk zei ze: „Een kind is een godsgeschenk. God zou boos worden als ik het ongeboren leven zou laten doden.”
Als predikant van een reformatorische kerk zit je dan aandachtig te luisteren. Een kind als een geschenk van God; daar zouden veel seculiere en autochtone treinreizigers nog iets van kunnen leren.
In onze seculiere wereld wordt door velen heel anders over kinderen gedacht. Natuurlijk, er zijn heel veel ouders die veel van hun kinderen houden. Er zijn inderdaad ook seculiere mensen die niets van abortus willen weten. Inderdaad, er is in de samenleving veel waar we erg blij mee kunnen zijn.
Maar aan de andere kant is het ook zo dat abortus een recht is van moderne mensen. Abortusklinieken, baas in eigen buik, 22 of 24 wekengrens, en zo meer zijn zaken die behoren tot de seculiere samenleving en de seculiere moraal.
Het is voor velen in de samenleving toch tamelijk achterhaald om tegen abortus te zijn. We leven in een land en in een cultuur waarin oudere en zieke mensen op een gemakkelijke manier afscheid kunnen nemen van het leven (euthanasie), waarin seksualiteit geheel wordt overgelaten aan het eigen inzicht van mensen (prostitutie) en waar we mogelijk op termijn pillen gaan uitdelen aan mensen die „klaar zijn met het leven” (pil van Drion).
De fundamentele westerse waarden, waar sommigen zo lyrisch over kunnen doen, kennen ook elementen waar vanuit de Bijbel zo het een en ander tegen in te brengen valt.
Maar we leven nu eenmaal in een land waar de meerderheid niets heeft met God, de Bijbel en de kerk. En dan gebeuren er dag in dag uit vreemde dingen. Ten koste van de zwaksten in de samenleving eisen velen hun rechten op. De barmhartigheden van de goddelozen zijn wreed.
Ernstiger zaken
Een kind is een godsgeschenk, zo zei de jonge vrouw in de trein. Ik moest op dat moment denken aan een signalering van C. S. Lewis, die schreef dat de „kloof tussen de vereerders van verschillende goden niet zo groot is als de kloof tussen wie wel en wie geen godsverering kennen.”
Zeker, we moeten het gevaar van de wereldwijde islam niet onderschatten, maar voorlopig zijn er in Nederland nog wel ernstiger zaken om ons druk over te maken. De toenemende secularisatie, in de wereld en in de kerk, is hét grote probleem waar Bijbelgetrouwe mensen in de moderne samenleving voor staan.
Als kinderen geen geschenk meer zijn van God, dan kon het einde van die wereld wel eens in zicht zijn. De Marokkaanse jonge moeder en C. S. Lewis hadden dat zo slecht nog niet bekeken.
De auteur is predikant van de gereformeerde gemeente in Amersfoort. Reageren aan scribent? goedbekeken@refdag.nl
