„Nee, niet vanwege die olifanten op zich, maar wel omdat de dieren stierven terwijl zij hun jongen probeerden te beschermen. De jonkies zaten klem tussen spoorrails. En de ouderen wierpen hun kolossale lichamen voor de aanstormende trein… Opofferende liefde.

Ouderen geven nogal eens commentaar op jongeren: „Ze” zitten de hele dag achter de computer. „Ze” luisteren foute muziek. „Ze” snappen de Bijbel niet meer…

Veel opvoeders hebben zorgen. Terecht. En zij doen hun uiterste best, maar het lijkt geen effect te hebben. Soms lijkt het wel of veel ouders, opvoeders, ambtsdragers de moed hebben opgegeven.

Maar juist daarom raakte mij de „les van die dikhuiden.” De olifanten hadden niet alleen zorgen. „Ze” zitten vast en daar komt de trein… Zij gaven ook de moed niet op. Zij sprongen wel in de bres. Als die olifanten hadden kunnen redeneren, hadden ze misschien begrepen dat het een hopeloze zaak was. Nú stonden ze pal voor hun jongen.

Zorgen hebben en zorg géven zijn twee verschillende dingen. Want als „ze” de hele dag achter de computer zitten, is dat zorgwekkend, maar wie neemt „ze” mee op stap? En als „ze” foute muziek luisteren, wie leert „ze” wat goede muziek is? Als „ze” de Bijbel niet begrijpen, wie gaat er als een Filippus naast „ze” zitten?

Zeven dieren stierven. Hoeveel jongeren wankelen ten dode? Welke ouders, opvoeders, leidinggevenden, ambtsdragers, predikanten of gemeenteleden springen in de bres? Zodat „zij” hun hoop op God zouden stellen en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren. Dat kost wel wat: tijd, energie, zelfverloochening. Maar dat valt in het niet vergeleken bij het offer van de olifanten.”

Protestants Nederland

Onder het kopje ”Maarten Luther aan het woord” brengt Protestants Nederland (blad van de gelijknamige vereniging) een preek van de kerkhervormer over 1 Korinthe 15:20 en 21.

„Wij die Hem aanhangen, moeten Hem als zijn leden en lichaam hierna volgen. Want waar het Hoofd heengaat en verblijft, daar moet het lichaam met alle leden vervolgens ook heengaan en verblijven. Zo gaat het ook bij de geboorte van een mens of dier: eerst komt natuurlijk het hoofd tevoorschijn en wanneer dat eenmaal geboren is, volgt het hele lijf zonder veel moeite. Wanneer Christus nu daarheen is gegaan en boven in de hemel over zonde, dood, duivel en alles regeert en Hij dit ter wille van ons gedaan heeft om ons hierna tot zich te trekken, moeten wij ons geen zorgen meer maken over de opstanding en over ons leven, hoewel wij nog sterven en onder de grond vergaan. Want het wordt nu alleen nog maar een slaap genoemd, en voor Hem is het slechts één nacht voordat Hij ons uit de slaap opwekt.

Wanneer ik nu die dingen weet en geloof, zijn mijn hart of geweten en mijn ziel ook reeds door dood en graf heengegaan en bij Christus in de hemel, waar zij leven en zich verheugen daar te zijn. En zo hebben wij de twee beste delen en al meer dan de helft van de opstanding achter ons. Zoals Hij het hart door het geloof levend en nieuw maakt, zo zal Hij ook het rottende lijk daarheen sleuren en het weer kleren aantrekken, opdat wij Hem zullen zien en met Hem zullen leven. Want dat is Zijn Woord en werk. Op dat Woord zijn wij gedoopt, daarmee leven en sterven wij. Daarom zal dit ons zeker niet ontbreken, zoals het ook Hem niet ontbroken heeft.

Wanneer en hoe God ook zal geven dat wij sterven, hetzij in een bed, hetzij door vuur, water, de strop of het zwaard, de duivel zal er als de meesterslager van de dood op toezien dat hij ons kan wurgen en zijn handwerk kan uitvoeren, zodat wij niet in staat zullen zijn onze wijze van sterven zelf uit te kiezen. Maar op welke manier hij ons ook terechtstelt, het zal ons niet schaden (…), omdat wij in Christus nu reeds voor meer dan de helft door de dood heen zijn. Daarom zal hij ook deze dikke madenzak niet achter kunnen houden.”