„Ik wil over mijn seksverslaving ver­tellen, van de worsteling ermee. Toch aarzelde ik toen het me gevraagd werd. Het is voor mij nog altijd iets waarvoor ik me schaam.

Het begon met het kijken naar pornografische afbeeldingen toen ik een jaar of dertien, veertien was. Ik had nog maar net ontdekt hoe mijn lichaam werkt en wat zelfbevrediging is. Daar praatte ik met niemand over. Thuis kon dat ook niet. Ik hield dus alles voor mezelf.

Het kijken naar porno begon uit een soort nieuwsgierigheid. Ik merkte dat de plaatjes mij opwonden en raakte gefasci­neerd. Zeker één keer per week zocht ik op internet naar nieuwe afbeeldingen, achter 
de gesloten deur van de zolderkamer. Dat mondde altijd 
uit in zelfbevrediging, waarna ik zorgvuldig de internet­historie wiste. Zo kon mijn 
vader er niet achter komen waar ik mee bezig was geweest.

Toen ik een jaar of zestien, zeventien was, nam mijn verslaving enorm toe doordat ik een eigen laptop had. Ik kon ongemerkt m’n gang gaan. 
Elke dag moest ik gewoon achter inter­net, om naar porno­grafische filmpjes te kijken.

Ik ervoer mijn gedrag trouwens niet als verslaving. Ik 
ging om met vrienden die over het kijken naar pornografie spraken alsof het stoer was. 
Ik deed daar nooit aan mee, 
ik voelde altijd schaamte, maar desondanks praatte ik het voor mezelf goed.

Ik was een verlegen, teruggetrokken jongen. Met meisjes ging ik niet om. Bewust niet, want ik was bang dat ze er dan achter zouden komen wat ik dagelijks deed. En toch had ik niet door dat ik verslaafd was. Ik besefte niet welke impact het begon te krijgen op mijn leven.

Op school presteerde ik niet zo best. Ik zat totaal niet lekker in m’n vel. Door de seksverslaving, door m’n eenzaamheid. Ik voelde mezelf minderwaardig.

Toch kon ik geen dag zonder pornografie en zelfbevrediging.

Door omgang met kerkelijke vrienden veranderde mijn geloofsleven. Na enige tijd begon ik steeds meer de Bijbel te onderzoeken. Wat ik las in de Bijbel, greep mij aan. Ik ging weer elke zondag naar diensten in een reformatorische kerk, en probeerde nauwgezet te leven. Al gauw voelde ik ook dat er een gapende kloof bestond tussen het kijken naar blote vrouwen op internet en het leven met God. Mijn gedrag begon ik te zien als een verslaving, er kwam een strijd met de zonde. Een worsteling, want ik kón niet stoppen.

Er ontstond een cyclus: ik voelde me aangetrokken en opgewonden, ik viel in de zonde –het voelt echt als vallen– en vond mezelf daarna de grootste zondaar die er bestond. En toch, ik kon niet anders dan het voor God neerleggen. Ik móést het bij Hem brengen. Iedere keer beloofde ik God ermee te stoppen. En toch deed ik het steeds weer. Ten diepste koos ik dan steeds weer voor de zonde. Dat gaf een verschrikkelijke strijd.

De worsteling duurde zeker anderhalf jaar. Ik zocht op internet veel op over seksverslaving en hoe je er van af kunt komen. De stap naar de hulpverlening was me echter te groot.

Ik voelde mezelf steeds hypo­crieter. Terwijl ik actief was in het kerkelijk leven, hielden de beelden mij bezig. Af en toe was er bij mij uitzien: maar bij de Heere is verlossing. Als ik hoorde van de geschiedenis van David en Bathseba, waarin ik mij getekend zag, gaf dat wel eens moed.

Uiteindelijk zocht ik contact met iemand die zelf ook tien­tallen jaren verslaafd was geweest, een christen. Hij adviseerde me dringend hulp te zoeken. Zo kwam ik terecht bij De Driehoek. Dat was een grote stap, want ik moest over mijn probleem gaan praten. Toch heb ik het zelfs verteld aan een ambtsdrager, die ik goed kende. Dat heeft me enorm geholpen. Echt, het praten erover is misschien wel de helft van de oplossing.

Door de gesprekken met de hulpverleners ontdekte ik dat mijn seksverslaving een onderliggend probleem had. Ik was emotioneel afgestompt, ik kon thuis totaal niet over mijn gevoelens praten, en zocht in het kijken van porno en in zelfbevrediging wat ik miste: liefde en geborgenheid. Zonder het daar ooit te vinden natuurlijk, want het is leeg, verschrikkelijk leeg. Het vervult nooit. Dat ben ik zeker ook gaan zien door de Bijbelse onlinelessen van Setting Captives Free. Zij staan radicaal breken met de zonde voor, maar wijzen er daarnaast op dat alleen Jezus alle leegte en tekort kan vervullen.

Stukje bij beetje overwon ik de verslaving. Het was gedaan met het kijken naar porno. In de zomer van 2008 ben ik nog één keer teruggevallen. Dat gaf weer veel strijd.

Na mijn verslaving kreeg ik voor het eerst een relatie. Daar was eerder nooit ruimte voor, dat zag ik achteraf heel duidelijk. Ik heb mijn vriendin alles verteld. Dat was heftig, ja. 
Toch heeft het ons dichter bij elkaar gebracht.

Ik wil de periode van m’n seksverslaving nu het liefst als een boek dichtslaan en achter me weggooien, om er nooit meer in te kijken.

Voor alle jongeren die worstelen met seksverslaving heb ik een boodschap. Ga er alsjeblieft met iemand over praten. Dat hoeft niet eens een hulp­verlener te zijn. Gewoon iemand die je vertrouwt. Bedenk dat je seksverslaving misschien wel een diepere oorzaak heeft. En onderschat de verwoestende impact ervan op je leven niet. Radicaal breken is belangrijk, zeker. Maar je redt het niet zonder hulp. Ik nam het mezelf twintigduizend keer voor, maar viel steeds weer terug. Je hebt God en mensen nodig om ervan af te komen.”

Om privacyredenen is de naam van Gerard gefingeerd en zijn zo veel mogelijk persoonlijke details weggelaten.

Seksverslaving

Het is een taboe, maar veel (jonge) reformatorische christenen worstelen met seksverslaving. Deze maand in Accent een vijfdelige serie rond dit thema. Vandaag deel 2.