De VBOK was direct al bij de start, bijna 40 jaar geleden, een organisatie met een brede achterban. Naast mensen uit reformatorische kring zette ook iemand als de jezuïtische pater Beijersbergen van Henegouwen zich voor de organisatie in. Het doel, de bescherming van het ongeboren kind bij een ongewenste zwangerschap, verbond christenen van diverse pluimage –en zelfs niet-christenen– met elkaar.

Zonder hier iets vanaf te doen, kreeg de VBOK vooral in reformatorische kring van meet af aan een warm onthaal. Juist vanwege haar Bijbelse doel. De acties met Wilhelminapepermunten op reformatorische scholen en kerkelijke jeugdverenigingen genoten een grote populariteit en waren jarenlang een gewaardeerde bron van inkomsten.

Dat de VBOK zich na bijna 40 jaar bezint op haar imago is een goede zaak. Als een nieuwe naam helpt de oorspronkelijke missie beter te realiseren, moet een organisatie dat vooral doen. De naam mag het doel nooit in de weg staan.

De vraag is wel hoeveel winst er van een nieuwe naam verwacht mag worden. Scholen, gemeenten, bedrijven en instellingen die voor het eerst met Siriz te maken krijgen, zullen er via google snel achterkomen dat het gaat om de VBOK van weleer. Daarmee is het oude vooroordeel weer springlevend.

Bezwaarlijker is dat Siriz zichzelf geen prolifeorganisatie meer wil noemen. Die term zou te beladen zijn. Ook draagt de organisatie niet meer actief een anti-abortusstandpunt uit. Met een dergelijk ethisch oordeel zou zij zich op voorhand vervreemden van ongewenst zwangere vrouwen en meisjes voor wie abortus een reële mogelijkheid is. Kiest het nieuwe Siriz met deze insteek niet op voorhand voor de vrouw in plaats van voor de moeder én het –ongeboren– kind? Dat laatste was toch juist het handelsmerk van de oude VBOK?

De VBOK had een probleem, Siriz heeft er minstens twee. In de eerste plaats dringt de vraag zich op hoe de nieuwe organisatie de hechte band met het orthodox-christelijke deel van de achterban kan vasthouden. Daar kwam tot nu toe veel geld vandaan. Die financiële steun blijft in de toekomst hard nodig om de missie te realiseren.

Tweede vraag: hoe kan Siriz haar draagvlak in de samenleving vergroten zonder water bij de wijn te doen? Heeft een sterk geseculariseerde samenleving juist geen behoefte aan organisaties met een duidelijk profiel? Concreet: ”pro life” is geen etiket om weg te moffelen, maar om te koesteren. Van het nieuwe Siriz wordt veel stuurmanskunst gevraagd om op een principiële én verstandige manier met missie, identiteit en imago om te gaan.