Als christen ben je een vreemdeling hier op aarde. Als je vroeger naar de kerk ging, kon je vaak oplopen met diverse mensen uit je eigen straat. Tegenwoordig is het zeker in de grotere plaatsen maar zelden meer dat je buren hebt die samen met je naar kerk gaan. Het kan zelfs zijn dat je de enige bent in de wijk. Een christen is steeds meer een vreemdeling geworden in onze samenleving. Zijn denken wordt nauwelijks nog begrepen en steeds vaker nauwelijks nog geaccepteerd.

Maar nu komt die christen op zondag in de kerk. Daar ontmoet hij zijn de broeders en zusters in het geloof, hen waarmee hij of zij zich verbonden weet. En wat gebeurt er? Stil en ingetogen gaat men ter kerke, wanneer men veel drukte verwacht vaak een halfuur of nog langer voor de tijd, want de eigen plaatst mocht eens bezet worden door een ander.

Stil en ingetogen loopt men naar de bank, stilletjes gaat men zitten, een nauwelijks merkbare knik van herkenning en in het mooiste zondagse pak. Met een strak gezicht wordt de preek beluisterd. Muisstil en kaarsrecht zittend verstrijkt het anderhalf uur.

Ook na de dienst zie je eigenlijk alleen de jeugd nog wat napraten, waarschijnlijk over het uitgaansleven van de afgelopen nacht. De ouderen lopen stilletjes met licht naar de grond gebogen hoofd naar huis.

Haast spottend lijkt het, wanneer je zo de kerkgang beschrijft. Enige onzekerheid bekruipt me dan ook. Toch bedoel ik dit niet spottend, maar vooral beeldend en appellerend. Ik wil laten zien hoe we ongemerkt, vanuit een soort sleur, vergeten zijn dat we als gemeente één behoren te zijn!

Christus doet in Zijn hogepriesterlijk gebed een bede die we ons nu wel zeer mogen aantrekken, „Opdat zij één zijn, gelijk als Wij één zijn” (Joh. 17:22). Deze bede willen ook wij als christenen met homogevoelens in deze week onder de aandacht brengen. Geborgenheid, verbondenheid en veiligheid moeten juist ook binnen onze eigen christelijke kerk te vinden zijn.

Christenen met homogevoelens die hun leven celibatair willen invullen hebben grote behoefte aan geborgenheid. Juist de kerk zou hun een geestelijke geborgenheid kunnen bieden. De warmte van het ”welkom in Gods huis” moet zichtbaar, voelbaar en hoorbaar zijn.

Graag doen we in deze Week tegen de Eenzaamheid een oproep aan alle christenen om de eenzaamheid in de kerk tegen te gaan. Wees verbonden met elkaar, zoals in de eerste christengemeente, waar men alle dingen met elkaar gemeen had. Vraag eens aan elkaar hoe de week was en of het goed gaat, of je wellicht iets voor de ander kunt of mag betekenen.

Zoek elkaar op, juist in deze tijd van individualisme en van steeds scherpere tegenstellingen tussen de verschillende groepen. Zoek de eenheid van Gods kerk waar Christus om bad. Deze eenheid kon wel eens het sterkste appel op onze samenleving zijn dat wij als kerk nu kunnen doen uitgaan.

De auteur is directeur van Stichting RefoAnders.