Troughton, predikant in een Zwitserse gereformeerde baptistenkerk, voelt veel voor een apologetische benadering die de vooronderstellingen van de ander blootlegt. „Iedereen is zijns ondanks filosoof, ook degenen die zich daarvan niet bewust zijn. Hun ideeën zijn vaak niet in overeenstemming met hun ervaring. Ook een relativist vindt het onacceptabel als zijn kind wordt gemolesteerd. Als de vooronderstellingen boven tafel zijn, kun je duidelijk maken dat het bijbelse systeem beter en overtuigender is op het rationele vlak. Alleen het christelijk geloof verschaft een redelijk systeem dat de adequate antwoorden geeft om rationeel in de wereld te leven.”

Op dit punt kwamen nogal wat kritische vragen los. Niet iedereen was ervan overtuigd dat de redelijkheid van de wereldbeschouwing in dit postmoderne tijdperk nog zo’n groot gewicht in de schaal legde bij evangelisatie. Opgemerkt werd dat veel mensen er niet zo mee zitten als niet alles even goed met elkaar rijmt. Bovendien is de mens overgeleverd aan de leugen, zodat hij niet meer in staat is de waarheid te kennen. Het Woord van God heeft in zichzelf de kracht om met de afgoden van deze tijd af te rekenen. Troughton gaf een en ander toe en dacht dat mensen in dit op ervaring gerichte tijdvak wellicht meer door de uitstraling van christelijke liefde worden geraakt. Overigens betoogde Troughton gisteren net als woensdag dat argumenten weliswaar hun waarde hebben, maar dat het echte probleem dat van het opstandige menselijke hart is, „een kwestie niet van de hersens, maar van de wil.”

Prof. Daniel Arnold, oudtestamenticus aan het Emmaüs-instituut in het Zwitsers Vaud, spitste zijn lezingencyclus over 1 en 2 Koningen toe op de figuur die in het hart van de boeken staat, de profeet Elia. Onderzoek had Arnold duidelijk gemaakt dat aan deze bijbelse figuur de op een na grootste hoeveelheid boeken is gewijd. De hoogleraar destilleerde verschillende karakteristieken van Elia uit de geschiedenissen. „In de eerste plaats is hij oordeelsprofeet. Zijn loopbaan begint met een oordeelsaankondiging en is er ook verder door gekenmerkt. Eenzaam moest hij zijn weg gaan. Hij deed dat meestal met grote moed in volledige gehoorzaamheid. Toch mag Elia ook doorgeefluik van Gods genade zijn. De weduwe in Sarepta is daar een voorbeeld van.”

In Arnolds optiek tekent de Bijbel Elia als een tweede Mozes. „Bij beiden komen de vijanden op een wonderlijke manier om. Koningen bedreigen hen, door middel van beiden komen watermassa’s los, zowel de een als de ander verliest op een gegeven moment de smaak in het leven. God voedt hen wonderlijk, beiden komen op de Sinaï terecht, hun opvolgers treden bij de Jordaan in functie. God ontmoet hen als ze in een rotsspleet of grot zitten, beider lichamen werden onttrokken aan mensenogen en -handen. Op de berg der verheerlijking spreken beiden met de Heiland.” Onderscheid is er eveneens. Elia was eenzamer. Belangrijker nog is dat hij geen echte bevrijder was. „Pas na zijn dood vindt er een reformatie onder koning Joram plaats met Elisa als stimulator.”

Ds. Moise Mazaburu sloot zijn drietal preken over Hebreeën 11 af met een bemoediging voor de deelnemers aan de Colloque. „De overwinning is van de Heere. Hij werkt door onze handen. Zijn we beschikbaar? Hij volbrengt Zijn kracht in onze zwakheid. God deed door middel van Elia grote dingen. Wij zijn mensen van gelijke beweging als hij. In de wereld zult u verdrukking lijden, voorzegde de Heiland. Maar grijpt moed, u die werkt in Frankrijk, in Zwitserland of in Haïti, want Hij heeft de wereld overwonnen.”