„Als je moeder gaat dementeren, gaat je wereld op z’n kop”, ervoer ook Virginia Stem Owens. Haar moeder krijgt parkinson en dementie. Een beroerte maakt opname in een verpleeghuis noodzakelijk. De Amerikaanse romanschrijfster keert terug naar haar ouderlijk huis om haar ouders te steunen. Bijna zeven zware jaren volgen. Ze is getuige van het „pijnlijke proces van aftakeling van de vrouw die mijn hele leven mijn mentor was geweest.”

De auteur vertrouwt haar ervaringen toe aan papier. Soms met mooie beelden, zoals het hurken bij de puinhopen van een geruïneerd verstand. Soms wat filosoferend. De dementie brengt haar geloof aan het wankelen. Pas in het laatste hoofdstuk wordt ze daar concreter over. „Schreeuw naar God, niet naar je ouders.” Overigens kiest ze soms wel erg vrije aanduidingen voor de Schepper.

De auteur schrijft over de waandenkbeelden van haar moeder. Over de worsteling om behandelaars te vriend te houden. Over het niet kritisch zijn, terwijl dat wel zou moeten. Ze zoekt naar de juiste opstelling tegenover het verpleeghuispersoneel. Daar komen nog onmachtgevoelens bij en de vraag hoe vaak je bij je zieke moeder langs gaat.

Mantelzorgers zullen elementen uit het relaas herkennen. Daarin ligt ook de enige waarde van deze uitgave. Het is geen zelfhulpboek. De schrijfster hoopt vooral steun in slapeloze nachten te kunnen bieden.