Volgens de advocaat is Post in 1987 ten onrechte veroordeeld voor doodslag op de bejaarde mevrouw Kolstee uit Leidschendam.

Knoops vindt dat het rechercheteam dat op de zaak-Ina Post zat, allerlei ontlastende zaken heeft weggelaten. Er zijn destijds bijvoorbeeld twee getuigen geweest die Post niet herkenden als mogelijke dader, aldus de advocaat. De verslagen hiervan zitten niet in het dossier. Verder is een aantal zaken niet onderzocht, terwijl dat voor Post gunstig had kunnen uitvallen.

De raadsman ziet veel overeenkomsten met de Puttense moordzaak, waarin twee verdachten de verkrachting van en moord op Christel Ambrosius bekenden. Jaren later sprak het hof in Leeuwarden deze Wilco Viets en Herman Dubois alsnog vrij. Vorig jaar werd Ron P. in deze zaak veroordeeld, nadat hij in beeld was gekomen door een DNA-match.

„We hebben lessen geleerd uit de Puttense moordzaak”, zei Knoops. „Ook in die zaak heeft justitie tot het bittere eind volgehouden dat er niets, maar dan ook helemaal niets mis was met de bewijsvoering.” Hij hoopt dat het hof in de zaak van Ina Post net zo precies te werk gaat als het hof in Leeuwarden, dat de eerste verdachten vrijsprak.

In de zaak-Post is net als in de Puttense zaak sprake van een gerechtelijke dwaling, meent de raadsman. „De basis van die dwaling ligt in het feit dat de rechercheurs al direct overtuigd waren dat Post het had gedaan.” De intuïtie van de leider van het politieteam was de enige kapstok voor de verdenking, aldus Knoops. Die werd niet door bewijs ondersteund, totdat Post uiteindelijk bekende dat ze mevrouw Kolstee had gedood. De vrouw kwam hier echter al snel op terug en zei dat ze het misdrijf alleen maar had toegegeven om van haar ondervragers af te zijn.

Knoops wil dat het hof de bekentenissen niet gebruikt als bewijs. De politie heeft ze volgens de advocaat op onrechtmatige wijze verkregen. Die zou Ina Post onder zulke hoge psychische druk hebben gezet, dat ze is doorgeslagen.