Of toch wel? In het booklet dat hoort bij de opname van deze composities, uitgevoerd door Vladimir Ashkenazy, wordt een aantal redenen genoemd waarom het goed mogelijk zou zijn dat Bach deze composities heeft geschreven voor de vroege piano: de pianoforte. Hoe het ook zij: het is schitterende muziek. Verwondering dat Bach zulke gaven heeft ontvangen om dit zo te componeren. Soli Deo Gloria: daarmee ondertekende hij meestal zijn composities.

De partita’s zijn hier geen thema met variaties, zoals gebruikelijk, maar hebben de vorm van een suite: een afgeronde eenheid van instrumentale dansen, zoals Allemande, Sarabande, Gigue en Menuet. In deze composities (1731) toont Bach zich een meester in de vorm en in originaliteit en past hij allerlei technische hoogstandjes toe. Maar je wordt nog meer geboeid door de aard van de dansen: vreugdevol, speels, dan weer gracieus en charmant.

Ashkenazy’s spel sluit hier naadloos op aan. Met zijn hoogstaande techniek, gerijpte muzikaliteit en brede focus op de muziekgeschiedenis als pianist en dirigent zorgt hij voor evenwichtig spel, bewust, soms bedachtzaam, dan weer sprankelend. Een uitvoering die ‘Bach-waardig’ is. De opname is mooi uitgebalanceerd in de ruimte, waardoor het lijnenspel duidelijk hoorbaar blijft.

Bach op een Steinway? Ik begrijp de aarzeling, maar die is overwonnen als je deze uitvoering hoort. In deze vertolking streeft Ashkenazy veel van zijn collega-pianisten voorbij die zich ook aan Bach hebben gewaagd. Kortom: een aanrader.

Bach – 6 partitas; Vladimir Ashkenazy; Decca (4782163); 2 cd; € 24,99.