Al twaalf jaar is hij artistiek leider van de Koninklijke Filharmonie van Vlaanderen. Deze op moderne instrumenten spelende musici articuleren onder zijn leiding volgens historische inzichten en hanteren stijlbewuste ritmiek en tempi. Aangepaste natuurtrompetten zorgen voor extra helderheid en de houten stokken waarmee de pauken worden bespeeld voor een vinnige klank.

Aldus toegerust is dit orkest een uitstekend voertuig voor de realisering van Herreweghes nieuwe vertolkingen van Beethoven, waarbij deze grootse Negende, met de beroemde koorfinale, op tekst van Schillers ”Ode an die Freude” een krachtproef vormt. Herreweghes aanpak geeft het openingsdeel meteen een stuwend karakter, waartegen het Scherzo juist weer wat vlak afsteekt. Het Adagio klinkt mooi ingehouden en intiem.

Dissonante fanfares luiden daarna de koorfinale in. Deze verloopt echter nogal statisch. Het solistenkwartet, vooral de licht getimbreerde bas en de galmende tenor, is niet mijn ideaal, maar de koren klinken stralend, met een sterke sopraanpartij. Toch overtuigde de uitvoering van de finale niet. Daarvoor miste ik de wijding in het ”Seid umschlungen”, de verbetenheid in de tripelfuga en de vervoering in de coda. Het klinkt te overdacht, te clean, te veel volgens de regels misschien.

Toch biedt Herreweghe een interessante kijk op Beethovens laatste symfonie. Pentatone heeft met de opname een prestatie neergezet, al dreigt de ruime akoestiek van deSingel in Antwerpen het totaalbeeld soms wat ondoorzichtig te maken.

Beethoven – Symphony No. 9”; Royal Flemish Philharmonic o.l.v. Philippe Herreweghe; PentaTone classics (PTC 5186317); € 22,95.