Volgens Bakker is rechtspreken te bedrijfsmatig geworden, als gevolg van het afrekensysteem waarbij rechters per zaak in euro’s en per minuut afgerekend worden. „Ik denk dat de rechtspraak intussen gewoon een bedrijf is. Nu is het nog zo dat wij proberen het ene gat met het andere te vullen”, aldus Bakker. Als voorbeeld noemt hij verlies van de strafsector, dat door een kleine ‘winst’ in de kantonsector gecompenseerd kan worden. „Zo moeten wij denken”, verzuchtte Bakker in Nieuwsuur. Hij vindt deze gang van zaken „eigenlijk belachelijk”.

Het afrekensysteem is wat Bakker betreft zijn doel voorbijgeschoten. Bij de totstandkoming van het systeem werd gedacht dat rechters zich er het hoofd niet door op hol zouden laten brengen en dat zij de tijd zouden nemen die zij nodig achten. Bakker: „Rechters blijken in de praktijk toch heel erg gezagsgetrouw te willen meewerken aan de eisen die er in het productiesysteem aan hun worden gesteld. Ze proberen toch zo veel mogelijk die zaken te behandelen in de tijd die ervoor staat.”

De grote tijdsdruk heeft in (straf-)zaken tot gevolg dat rechters het volledige dossier niet meer lezen maar dit onderling verdelen (grotere strafzaken worden door drie rechters behandeld). „Dat alles van a tot z gelezen wordt door iedereen is een illusie”, aldus Bakker. In „heel veel gevallen” schrijft de rechter het vonnis niet meer zelf, maar wordt dit overgelaten aan een juridisch medewerker.

Rechtspsycholoog Peter van Koppen noemde de werkdruk van rechters in Nieuwsuur „desastreus” voor de uitoefening van het vak. Hij vreest dat de „minutenstaatjes” de norm voor het rechterswerk worden. Bakker heeft met zijn noodkreet een sterk signaal afgegeven „dat er drastisch iets moet veranderen aan de bemensing van de rechterlijke macht en aan de tijd die ze hebben om zaken goed te doen”, vindt Van Koppen.