Dat ze daar nog in leven waren, werd 22 augustus ontdekt. Ze kunnen er niet uit zonder een nieuwe schacht, waarvan de aanleg mogelijk vier maanden gaat duren.

De mijnwerkers staan door een dunne opening in contact met de ‘bovenwereld’. Het gezelschap krijgt een audiovisuele glasvezelverbinding. Die moet zaterdag gereed zijn. Daarmee zijn de mijnwerkers continu te zien. Dat is niet voor een televisieshow, maar voor de veiligheid van de 33 mannen.

Die moeten snel aanwijzingen kunnen geven over de toestand in de schuilplaats, bijvoorbeeld wanneer er water binnenstroomt. Daarnaast kunnen ze straks veel langer contact hebben met hun familie, die hen nu ook zal kunnen zien. De mijnwerkers kunnen dan hun familie boven niet waarnemen, maar nu hebben ze slechts af en toe 30 seconden spreektijd. Voorts kunnen medici de gemoedstoestand van de mijnwerkers zien.

Woensdag kregen de mijnwerkers voor het eerst warme maaltijden via de smalle opening. De autoriteiten onderzoeken een mogelijkheid met een boorinstallatie om nog een bevoorradingsschacht te boren, die in 45 dagen klaar zou kunnen zijn.

De werkzaamheden aan de schacht waardoor de mijnwerkers naar boven moeten kunnen, zijn in de nacht van woensdag op donderdag hervat. De booroperatie moest wegens onregelmatigheden in de gesteenten enige tijd worden stilgelegd. Dat is normaal in de eerste honderd meter, aldus de leider van de reddingsoperatie, ingenieur André Sougarret. Zijn reddingsschacht is al circa dertig meter diep.

De koper- en goudmijn San José bij het Noord-Chileense Copiapo was naar het zich laat aanzien in slechte staat en voldeed niet aan de veiligheidseisen toen er 5 en 7 augustus instortingen waren.