Volgens De Wolf is de wet- en regelgeving rond het verstrekken van rijbewijzen in Nederland bijzonder strikt, terwijl de bestaande wetenschappelijke kennis over rijgeschiktheid van mensen met psychiatrische aandoeningen beperkt is.

De Nederlandse regelgeving maakt een „ongenuanceerde en onrechtvaardige indruk”, aldus De Wolf.

Uit het onderzoek blijkt ook dat het Nederlandse beleid soms strenger is dan dat in het buitenland. Zo moet een depressiepatiënt in Nederland zijn rijbewijs minimaal een jaar inleveren. In België is dat zes maanden en in het Verenigd Koninkrijk mag iemand met deze aandoening blijven rijden. Mensen die lijden aan een acute psychose zijn in Nederland hun rijbewijs minimaal twee jaar kwijt, bij de zuiderburen zes maanden en in het Verenigd Koninkrijk drie maanden.

Volgens De Wolf moeten psychiatrische patiënten zich zelf melden bij het CBR, en is het aan de psychiater of huisarts om de patiënt te wijzen op zijn morele plicht. De psychiater in opleiding pleit er in zijn artikel echter voor dat psychiaters de gevolgen van een intrekking van het rijbewijs ook in overweging nemen.

Zo zou een alleenstaande moeder met een lichte depressie die haar auto nodig heeft om te kunnen werken en de kinderen naar de crèche te brengen juist verder kunnen afglijden in een depressie als zij niet meer achter het stuur mag, zegt de onderzoeker. De moeder zou in dit geval mogelijk beter gebaat zijn bij het advies om niet naar het CBR te stappen, aldus De Wolf.