Visser drijft met zes andere fysiotherapeuten en vijf huisartsen een gezondheidscentrum in het hartje van Rotterdam. Hij ervaart aan den lijve dat de werkdruk van de fysiotherapeut de afgelopen tien, vijftien jaar is verzwaard. „Neem de bureaucratie. Vroeger had ik één ziekenfonds waar ik de rekeningen naartoe stuurde. Nu doe ik dat naar 32 ziekenfondsen, wat op zich al een stuk ingewikkelder is, maar die hebben ook nog allemaal verschillende regeltjes.”

De maat is vol voor Visser en de zijnen. Dinsdag stonden ze met een delegatie van het Koninklijk Nederlands Genootschap voor Fysiotherapie (KNGF) in de ’hal der petities’ in de Tweede Kamer. Daar overhandigden ze twee karrenvrachten vol handtekeningen van patiënten aan voorzitter Terpstra van de vaste kamercommissie voor volksgezondheid. „Ik moet naar de fysiotherapeut als ik ze allemaal naar m’n kamer moet verslepen”, grapte deze. Ze toonde zich onder de indruk van het feit dat de handtekeningen in twee weken zijn verzameld.

Alle aanwezige kamerleden krijgen een rekband om rek- en strekoefeningen te doen. „Symbolisch, want de rek is er bij ons uit”, aldus een bezorgde Visser. De fysiotherapeut dreigt dezelfde weg te gaan als de huisarts. Lange werkweken van gemiddeld zestig uur maken het vak onaantrekkelijk, de vergoeding voor een behandeling is laag, de nieuwe instroom bestaat vooral uit vrouwen die normale werkweken willen maken, wachtlijsten dreigen, evenals een tekort aan fysiotherapeuten.

„Ik houd het tien uur werken per dag vol doordat ik weinig hoef te slapen en veel energie heb”, glimlacht Visser na de overhandiging. „Die krijg ik door de dingen te doen die ik mijn patiënten voorhoud: gezond eten en veel bewegen.”

Fysiotherapie is het mooiste vak dat er bestaat, stelt de Rotterdammer. „Het is de fascinatie voor bewegende mensen; ook de doelgerichtheid om minder functionerende lichamen weer gezond te maken. Ik werk veel met professionele dansers. Prachtig! Het mooie in ons beroep is eveneens dat we ziekteverzuim, arbeidsongeschiktheid en de vraag naar duurdere zorg verkleinen.”

Daarom betreurt hij het dat de politiek de fysiotherapeuten lijkt te zijn vergeten. „Vijftien jaar geleden hebben we de problemen al aangekaart. De vergoeding bleef achter bij de daadwerkelijke kosten. Momenteel krijgen we 21,50 euro voor een behandeling van een halfuur. Daar moeten we alle overheadkosten van betalen. Van de 14 euro die we van dat bedrag overhouden, moeten we ook alle premies nog betalen. Voor dit beroep gaat men uit van 2500 euro bruto per maand, bepaald niet veel voor iemand met een hbo-opleiding.”

In de afgelopen vijftien jaar is niet alleen de tijd die heengaat met het invullen van formulieren verdubbeld, inhoudelijk is het vak intensiever geworden. „Geen wonder dat een op de tien fysiotherapeuten overweegt te stoppen. Ik ken er die een andere studie doen om uit het vak te stappen.”

Visser hoopt dat de overheid dit jaar 50 miljoen euro en volgende jaar 250 miljoen zal investeren in de fysiotherapie, maar hij beseft dat het politieke klimaat van forse bezuinigingen niet echt gunstig is voor zo’n besluit. Mocht dat extra geld er inderdaad niet komen, dan wil het KNGF de fysiotherapie op de vrije markt brengen: mensen die fysiotherapie willen, nemen een aanvullende verzekering voor de noodzakelijke behandelingen. Alleen chronisch zieken en een eerste intakegesprek worden dan nog vergoed door de collectieve pot, het basispakket.

Het kwam Visser in de gesprekken na de overhandiging van de handtekeningen te staan op kritiek van de kamerleden Arib (PvdA) en Tonkes (GroenLinks). Zij willen de huidige negen behandelingen juist in het basispakket houden. Visser, naderhand: „De politiek wéét van deze problemen. Als ze geen extra geld in fysiotherapie wil stoppen, is dit de enige weg. Wij hebben vijftien jaar gewacht en er is niets gebeurd. Nu moet er wat gebeuren aan het achterstallige onderhoud van de fysiotherapie.”