Haren, een dorp onder de rook van de stad Groningen. De Rijksstraatweg deelt het centrum doormidden. Ergens aan deze weg staat de witte kledingcontainer van de stichting Humana. De liefdadigheidsorganisatie zamelt sinds 1986 gebruikte kleding in door middel van kledingcontainers aan de openbare weg en huis-aan-huisacties. Met het sorteren, schenken en verkopen van deze kleding worden ontwikkelingsprojecten in derdewereldlanden gefinancierd.

Er staan ongeveer duizend Humana-containers door heel Nederland. De containers worden minimaal één keer per week geleegd en de inhoud getransporteerd naar de sorteercentrale in Bunnik. Per jaar wordt bijna 10.000 ton kleding opgehaald. Een groot deel gaat naar Angola en Zambia. Humana heeft in Nederland twee winkels waar tweedehands kleding wordt verkocht.

Van buitenaf is niet te zien wat er in de containers van Humana zit. In de bak in Haren stopte pa De Bie medio juni een paar vuilniszakken met kleding. De opruimende De Bie senior vroeg nog aan zijn zoon, die in alle rust bij pa thuis aan zijn afstudeerstukken voor de Gerrit Rietveld Academie zat te werken, of „deze zakken weg konden.”

In de zakken zat echter een aantal examenstukken en niet de rommel waar vader De Bie het voor hield. Zoon Victor, nota bene genomineerd voor de Frans Molenaarprijs, was geconcentreerd aan het werk en mompelde wat. Zodoende belandde een tweetal outfits plus een handgemaakte couturerok, met een waarde van minimaal 10.000 gulden, in de Humanabak.

Wanhoop
De student ontdekte het kledingdrama pas een paar dagen later. Wanhopig snelde hij naar de bewuste kledingcontainer en stak met gevaar voor zijn kostbare ontwerperhanden een fototoestel door de kleppen om het binnenste te fotograferen. Hij wilde weten of de zakken er nog lagen. Na het ontwikkelen van het rolletje bij een eenuurservice zakte Victor door de grond. De container was geleegd.

Zoonlief was de wanhoop nabij. De stukken waren bedoeld voor zijn eindexamen aan de Rietveld Academie in Amsterdam en hij moest ze enkele weken later inleveren. Speurwerk bij de kledinginzamelaar bracht hem naar het verzamelpunt van Humana in Bunnik. Daar kwam één vermist kledingstuk boven water. De rest was definitief verdwenen.

En dus zat er voor de De Bie junior niets anders op dan stug door te werken om alsnog op tijd zijn werk aan de eindexamencommissie voor te kunnen leggen.

Snel
Victor de Bie (24) woont en werkt tegenwoordig in Parijs. Het eerste wat hij doet als hij telefonisch met het voorval van deze zomer wordt geconfronteerd, is lachen. „Dat was een intensieve periode.” De verhouding met zijn vader is er niet door verslechterd. „Het is thuis geen onderwerp meer.”

Voor alle duidelijkheid: De Bie is met vlag en wimpel geslaagd aan de Rietveld Academie. Op de website laat de prestigieuze opleiding (40 procent van de studenten komt uit het buitenland) weten dat „de Rietveld-student als kenmerken heeft: gemotiveerd, kritisch, zelfstandig, communicatief vaardig, open en gretig.” Voor De Bie komt daar tenminste nog een kenmerk bij: snel.

De jongeman werkte na het voorval twee weken lang bijna dag en nacht om de ontwerpen te vervangen. De nieuwe werken zijn overigens geen replica’s van wat verloren ging. „In zulke korte tijd kon ik niet meer de juiste stoffen krijgen, dus moest ik gebruiken wat ik toevallig nog had liggen”, aldus de jonge couturier. „Kwalitatief was het eigenlijk nog beter dan wat ik had; waarschijnlijk presteer ik onder druk beter.”

Ook de examencommissie van de Rietveld was onder de indruk. „Victor is mode”, aldus de examinatoren. Victor lacht vanuit Parijs. „Het heeft veel tijd en geld gekost, maar ik heb het gehaald.” En zijn verdwenen topstukken? „Misschien loopt er wel iemand in Afrika mee.”

serievermelding(u53((ju(Op zoek naar het verhaal achter opvallende berichtjes van het afgelopen jaar. Vandaag deel 5.