Het boekje ”Ik zie ik zie...” van Marianne Dubuc is een originele variant op het beproefde eerste­woordenboek. Wordt er al veel gevarieerd in dit genre door bijvoorbeeld levensechte foto’s in plaats van getekende objecten weer te geven, in het 120 pagina’s tellende ”Ik zie ik zie...” zijn alle woordjes met elkaar verbonden tot een ‘verhaal’. Tussen aanhalingstekens, omdat het verband vooral bestaat uit voorzetsels die passages opleveren als: „Onder mijn bed.../ Ffffw! Helemaal niets./ Naast het niets onder het bed.../ een oude sok.” Toch is er een eenvoudige plot: het verhaal begint en eindigt bij „ons huis.” De opmaak en typografie zijn prachtig. Ongeveer een kwart van het boek speelt zich af in het donker: op zwarte pagina’s. Handig voor wie de weerwolf liever overslaat: de bladzijden zijn al vanaf de zijkant te herkennen.