Traditioneel gebruikt Blokker het voorwoord van het jaarverslag om zijn ongenoegen te uiten over van alles en nog wat. In zijn meest recente bijdrage schrijft hij niet alleen over de euro en Griekenland, maar ook over „bemoei- en bedilzucht” van Brussel, over provincies die miljoenen hebben belegd in „lilliputterland” IJsland en over „criminelen en psychopaten die dagjes vrij krijgen om hun zielige moeder te bezoeken.”

Blokker maakt zich boos over de euro omdat zijn concern gebaat is bij een hoge koers van de munt; Blokker Holding importeert veel producten in dollars. De Nederlandse overheid heeft geen invloed op het reilen en zeilen van de euro, constateert Blokker.

De stabiliteit van de euro wordt volgens hem onderuitgehaald „door regeringen van enkele Europese siëstalanden. Onze politici hebben ons indertijd ongevraagd een eenheidsmunt door de strot geduwd. Deze euro zou ons onmetelijke zegeningen brengen, maar blijkt nu een hoogst gammele geldsoort te zijn met aanzienlijk minder stabiliteit dan onze oude en degelijk guldens, marken en franken.”

Vooral „curieus” Griekenland moet het ontgelden. Blokker: „Het heeft meer ambtenaren dan ondernemers, die bovendien al op hun 53e met pensioen mogen, en het heeft regeringen die alle boekhoudgrenzen aan hun laars lappen. Hierdoor is de inflatie het belangrijkste exportproduct geworden, die wij als mede-eurolanden nu gedwongen gaan importeren.”

Brussel is niet in staat de problemen op te lossen, aldus de baas van Blokker, Bart Smit en Xenos. „Dit hele bovennationale bestuursfenomeen bleek volledig impotent als het gaat om het afdwingen van budgettaire discipline bij de siëstalanden langs de Middellandse Zee. Corruptocratieën konden niet tot de orde worden geroepen.” Conclusie volgens Blokker: „We moeten leren leven met een kunstmunt die van tijd tot tijd wankelend door het leven gaat.”