„…een vrouw in de stad, welke een zondares was…”
Bent u als van verre staande, met de zondares aan Jezus’ voeten? Kunt u met schaamte over uw zonde Jezus nauwelijks in het aangezicht zien? Heeft het gevoel van de vuile zonden waarmee u God onteerd hebt, u ooit doen wenen? Wenen, is het niet met oogtranen dan ten minste met zielentranen van hartelijke droefheid?

Och, wat zullen er mensen zijn die ten avondmaal gaan, maar die nog nooit in hun leven een enkele gevoelige traan over hun zonden hebben geweend. Of die nog nooit een enkele hartbeweging ondervonden hebben over het gemis van God en over hun verloren staat buiten Christus.

Hoe is het gesteld met de liefde tot Jezus? Zoekt u Hem tot uw Zaligmaker te hebben, tot uw zondevergeving, tot uw deel in eeuwigheid? Wat hoogachting hebt gij voor Jezus? Hebt u alles voor Hem over? Waar u hier de duivel, de wereld en de ijdelheid mee diende, zoekt u dat te heiligen tot Zijn dienst? Bent u gelijk deze vrouw, die haar haarvlechten en opsmuk waar ze zo lang mee gezondigd had, nu ging besteden in Jezus’ dienst om er Zijn voeten mee te drogen? Als u hier op aarde al uw geluk stelde in uw geld en goed, uw eer en aanzien, en al wat u hier op aarde dierbaar is, zou u dat graag willen missen als u Jezus maar bezitten mag?

Johannes Barueth, predikant te Dordrecht (”De boetvaardige zondares”, 1752)