Nieuwe toekomst voor zwerver in Gods Koninkrijk
HARDERWIJK – Ds. G. (George) van Buuren kan met recht een zwerver in Gods Koninkrijk genoemd worden. Hij trok van Nederland naar Australië, diende verschillende kerken en werkt nu voornamelijk onder jonge Aziaten, die hem ”uncle George” noemen. „De Heere werkt ook in Australië.”
De predikant is deze zomer bij zijn zus in Harderwijk met vakantie, vlak bij de plaats waar hij geboren werd. George van Buuren kwam in 1934 in Ermelo ter wereld, waar hij naar de christelijke gereformeerde kerk ging. Hij voelde al jong een roeping om predikant te worden, maar verdrong die. Toen ds. Van Buuren 32 was begon hij met een studie theologie.
In 1972 vertrok hij met zijn vrouw en dochter naar Adelaide, Australië, om predikant te worden. In de Lutherse Kerk, waar hij nog een paar jaar moest studeren voor het predikantschap, voelde hij zich niet thuis, omdat „Christus niet werd gepreekt als het centrum.”
Een groep Nederlandse immigranten vroeg hem om voor hen te preken. Zodoende werd hij voorganger in een vrije gemeente, de Netherlands Australian Congregation. Ondanks het invoeren van een Engelstalige dienst naast de Nederlandstalige, bleek de gemeente op termijn niet levensvatbaar te zijn.
Ds. Van Buuren preekte daarna voor een groep Strict Baptists in Adelaide en voor presbyterianen in Norwood. Een Nederlands stel zocht, in verband met studie, naar een tijdelijk kerkelijk onderdak en vond dat in zijn gemeente. Ds. Van Buuren: „Met de man heb ik dikwijls van hart tot hart gesproken. Een van zijn uitspraken die ik nooit vergeten ben, is: „Wij zijn de eenvoud van het Evangelie kwijt.” Inderdaad. Daarheen moeten we terug.”
In 1996 raakte ds. Van Buuren burn-out, mede door de verzorging van zijn vrouw, die de ziekte MS heeft en nu is opgenomen in een verzorgingshuis. Hij trok zich terug uit de gemeente. Na enige tijd ging hij kerken in de in 1986 gestichte Hope Bible-Presbyterian Church, een groeiende, Bijbelgetrouwe kerk in Adelaide, die toen geleid werd door een predikant van Nederlandse afkomst, Edward Paauwe, en hoofdzakelijk Aziaten trekt. Er bleek een nieuwe toekomst als kerkelijk jongerenwerker voor hem weggelegd. „Sommige mensen begrijpen niet dat ik met Aziaten omga. Maar geloven zij misschien dat er verschillende hemels zijn?”
Ds. Van Buuren houdt zich voornamelijk bezig met werk onder studenten, die hem ”uncle George” noemen. „Nogal wat studenten uit Korea, Japan en Singapore komen hier om te studeren. Hun ouders willen graag dat ze goed opgevangen worden. Ik probeer zo snel mogelijk contact te leggen met hen. De liefde en het respect die ik van hen krijg, zijn enorm. Soms komen ze op een avond met een groep. Als ik nog niet gekookt heb, nemen ze eten mee. Het moeilijkste van mijn werk is het afscheid als hun studie erop zit.”
De bekering van Judi, een Chinese studente, heeft veel indruk op hem gemaakt. „Judi was boeddhist. Ze ging met medestudenten mee naar een vakantieweekend met diverse sprekers. Een van hen vertelde dat Jezus voor zondaren gekomen was. Dat maakte zo’n indruk op haar dat ze ter plekke begon te huilen. Ze wist dat ze een zondaar was. Ik ben naar haar toegegaan om met haar te praten. Toen ik haar later sprak zei ze: „Als ik over de Heere Jezus hoor, moet ik huilen.” Het verwonderde me hoeveel dingen ze begreep. Het duurde niet lang of ze wilde lid worden van de kerk en deelnemen aan het avondmaal. Het is de gewoonte dat zulke mensen vooraf een getuigenis afleggen in de kerk. Ik zei tegen haar: „Ik zie ernaar uit om van je te horen hoe je tot de Heere Jezus gekomen bent.” Ze keek me verwonderd aan en zei: „Ik? Ben ik tot de Heere Jezus gekomen? De Heere Jezus heeft mij gevonden. Hij is tot mij gekomen.” Inmiddels heeft ze haar studie afgerond en is ze vertrokken naar Sydney, waar ze werk gevonden heeft.”
Het respect voor elkaar in deze gemeente valt hem op. „Als er een kerkelijke vergadering is, zijn er wel verschillen van mening, maar men probeert met de ander mee te denken en diens standpunt te begrijpen. Daarna legt men zich neer bij de beslissing. Dat gebeurde bijvoorbeeld toen predikant Tim Okman Li wegging en het de vraag was of pastor Durving Weng, een predikant uit Korea, beroepen zou worden. Het Engels van die predikant was door zijn Taiwanese accent moeilijk te verstaan. Toen de beslissing genomen werd om hem te beroepen, had iedereen daar vrede mee. Nederlanders kunnen veel leren van deze manier van omgaan met elkaar.”
