Dezer dagen vertelt de inmiddels 57-jarige man in diverse Canadese kranten opnieuw zijn verhaal over zijn barre belevenissen op die zonnige julidag, 50 jaar geleden.

Het is de verjaardag van zijn zusje Deanne (17). Om die reden besluit Jim Honeycutt (47), een vriend van de Woodwards, Roger en zijn zus uit te nodigen voor een boottochtje op de Niagararivier, op de grens van de Canadese provincie Ontario en de Amerikaanse staat New York.

De boot wordt te water gelaten op een camping, zo’n 4 kilometer bovenstrooms van de watervallen. Roger, die niet kan zwemmen, is gekleed in een zwembroek en draagt een zwemvest van een volwassene. De andere twee doen het zonder, al is er nog een zwemvest aan boord.

Honeycutt zit aan het roer van de driepersoons aluminiumboot en bedient de buitenboordmotor. Dat duurt echter niet lang. Roger wil ook graag de motor bedienen. Honeycutt geeft toe en even later zit de 7-jarige aan het roer. Dat gaat aanvankelijk goed, hoewel hij geen enkele ervaring heeft.

Ze varen onder de Grand Island Bridge door, de uiterste grens bovenstrooms van de waterval, waar bootjes doorgaans rechtsomkeert maken. Het trio zet de tocht echter voort, nagestaard door verbaasde vissers aan de kant van de rivier.

Roger geniet van de vaartocht. Op een gegeven moment stuurt hij het bootje richting enkele rotsblokken om de krijsende meeuwen die eropzitten, beter te kunnen bekijken.

Dan gaat het mis. „We raakten iets en de aandrijfas van de schroef brak”, aldus Roger. Honeycutt handelt snel: roept dat Deanne direct het nog niet gebruikte zwemvest aan moet doen, pakt de aanwezige peddels en probeert tegen de stroom op te roeien. Het is echter al te laat. Het stuurloze bootje wordt meegevoerd met de stroom, kapseist en de inzittenden worden meegesleurd richting de waterval.

Roger verdwijnt soms onder water, komt dan weer boven, rolt om en om, hapt naar adem en botst tegen rotsblokken in de reeks van stroomversnellingen die volgen. Hij roept om hulp naar mensen die op de kant machteloos moeten toekijken hoe het water hem met een snelheid van 30 kilometer per uur meevoert naar de 60 meter hoge watervallen. „Ik was panisch en doodsbang, maar tegelijk ook boos op de mensen die op de kant in paniek heen en weer renden, maar niets deden”, aldus Roger, die niet begreep dat ze niets konden doen zonder zichzelf in dodelijk gevaar te brengen.

Als Roger na enkele bange minuten over de rand van de waterval naar beneden stort, beseft hij nauwelijks wat er gebeurt. „Ik wist niet meer wat boven en beneden was. Ik voelde niets meer.”

Dan is het ineens over. Het is donker en Roger hoort nog slechts het donderende geluid van de 110.000 kubieke meter water die gemiddeld per minuut naar beneden valt. Door een waas van water ziet hij de contouren van een boot. Het is een van de rondvaartboten, de Maid of the Mist 2, die toeristen tot dicht onder de waterval brengt. „Dankzij Gods genade was die boot precies op dat moment daar”, aldus Roger.

Kapitein Clifford Keech, hij is inmiddels overleden, is net omgedraaid om naar de aanlegsteiger terug te varen als hij Roger met zijn zwemvest in het water ziet dobberen. Hij manoeuvreert de boot niet zonder gevaar naar de plaats waar de drenkeling zich bevindt. Een reddingsboei wordt enkele malen uitgeworpen. Pas na verschillende pogingen is de uitgeputte Roger in staat zich eraan vast te klampen. Hij wordt op het dek gehesen, huiverend en diep geschokt.

Eenmaal in het ziekenhuis constateren de artsen dat de jongen aan het avontuur slechts talloze schrammen en builen en een lichte hersenschudding heeft overgehouden.

Deanne komt er ook goed van af. De stroom voert haar mee naar Goat Island, een rotseiland in het midden van de Niagararivier, waar ze, slechts 6 meter voor de waterval, de duim van een man weet te grijpen die haar met een helper op het droge trekt.

Honeycutt echter overleeft de ramp niet. Vier dagen later wordt zijn lichaam benedenstrooms op enkele honderden meters van de waterval gevonden.

Roger blijft in de weken na het ongeval nuchter onder alle aandacht van de media. „Ik bleef gewoon Roger, ondanks dat ik werd achtervolgd door journalisten.” Zijn vader heeft daar na verloop van tijd genoeg van en besluit te verhuizen van de plaats Niagara Falls naar Lakeland in de Amerikaanse staat Florida. Jarenlang wordt er niet meer over zijn ervaringen gepraat.

Wel blijft Roger zich afvragen wat de reden kan zijn geweest van zijn wonderlijke overleving. „Ik ging niet naar de kerk, las niet in de Bijbel, maar die vraag bleef knagen”, aldus Roger.

„Op een dag ging ik terug naar de Falls en zag onder aan de waterval, toen de permanente wolk van opspattende waterdruppeltjes door de wind even werd weggeblazen, huizenhoge rotsblokken. Als ik daarop was terechtgekomen, zou ik zijn verpletterd.”

Roger is op dat moment 27, gelukkig getrouwd en heeft twee kinderen, een goede baan als makelaar en een mooi huis. „Ik had alles wat je maar wensen kunt en toch voelde ik me ongelukkig. Ik herinner me dat ik op een dag in mijn boot lag, naar de lucht keek en me afvroeg waarom ik nog leefde. Waarom ik toen niet was omgekomen?”

Op advies van een vriend gaat hij naar de kerk en vindt het antwoord op zijn vragen. „Het was geen noodlot. Het was geen geluk. Het was de levende God die mijn leven redde op die dag in 1960. Zodat hij mij later, toen ik 27 was, geestelijk kon redden.”