Dat zei prof. dr. J. J. L. M. Bierens vrijdag in zijn oratie waarmee hij het hoogleraarschap anesthesiologie aan het VU Medisch Centrum te Amsterdam aanvaardde. Ruim 1300 anesthesiologen hebben jaarlijks het leven van 1,3 miljoen Nederlanders in handen. Bierens noemde dat een wankel evenwicht tussen leven en dood.

Bierens gaat zich vooral bezighouden met urgentiegeneeskunde. Daarin staat de rol van de anesthesioloog in de acuut levensbedreigende processen centraal. Met zijn leerstoel wil de nieuwe hoogleraar werkers in de spoedeisende medische hulpverlening in staat stellen mensen die dreigen te sterven in leven te houden. Voor zichzelf ziet hij een rol weggelegd in advisering, scholing, opleiding en wetenschappelijke evaluaties.

Bierens zegt te hebben geleerd van het omgaan met onmachtgevoelens wanneer een reanimatie niet is gelukt of wanneer familie moet worden ingelicht over de dodelijke afloop van een ongeluk. Hij vindt dat hulpverleners niet mogen wijken van de in eenzaamheid stervende patiënt. Ondanks alle hectiek dient het sterven menselijk te zijn.

Bierens schetste de historische ontwikkeling van de anesthesiologie. Tussen 1903 en 1919 deed de Amsterdamse stadsbedwelmer Theodoor Hammes op zijn motorfiets verscheidene ziekenhuizen in de hoofdstad aan om narcose te geven met lachgas en chloroform. „Het bedwelmen bleek geen probleem, het in leven houden van de bedwelmde patiënt wel.” Tegenwoordig is de anesthesie beheersbaar, stuurbaar en meetbaar geworden.