Hoog staan de 600 liter grote palletboxen opgestapeld. Tot aan het plafond. De inhoud is even divers als de schappen in de supermarkt. Radijsjes, brood, jam, augurken, pruimentaarten, krieltjes, bananen, koeken, soepgroente, druiven, appels.

„Hier, wat is dit?” vraagt algemeen directeur Paul van den Eijnde van Sita Food Recycling, terwijl hij een doos opentrekt. „Nectarines.” Blozende, goudgele vruchten stralen de bezoeker tegemoet. Niks mis mee. Negen pallets nectarines, zeven pallets mango’s. Afgekeurd? Overtollig?

In een volgende hal draaien enkele lopende banden op volle toeren. Een heftruck rijdt driftig heen en weer met etenswaren. Medewerkers kieperen dozen vol op de draaiende band. Een vijzel voert de vruchten naar boven. Daar transporteert een tweede lopende band de producten naar een verpulveraar. „De stukjes die eruit komen zijn niet groter dan 4 millimeter.”

Iets verderop drukt een pers onder grote druk 5-literblikken tomatenpuree samen. Verpakking en inhoud worden platgeperst, terwijl de puree eruit stroomt. Een waterstraal spuit de platgedrukte blikken schoon. Klaar voor de hoogovens. In de hoek van de grote fabriekshal drukt een andere pers pakken vla leeg. Het goedje zakt omlaag, de pakken vallen in een afvalbak. Klaar voor Scandinavië. De vezel wordt hergebruikt in de papierindustrie, het laagje folie opgestookt in de stadsverwarming.

Van de verwerkte levensmiddelen verdwijnt 40 procent in veevoer, 60 procent in vergistingsinstallaties. Onschadelijke artikelen worden in veevoer verwerkt. Uit angst voor het ontstaan van bse probeert Sita Food Recycling zo veel mogelijk alternatieven te zoeken. Vergisting in waterzuiveringsinstallaties is daarbij een mogelijkheid. „Als je de smurrie op 55 graden verwarmt, ontstaat biogas waarmee je groene stroom kunt opwekken. Op die manier komt er nog iets goeds uit.” Op termijn wil Sita de veevoersector helemaal verlaten.

Sita Food Recycling draait er per dag onvoorstelbaar grote hoeveelheden door. Sommige etenswaren zijn over datum, andere mislukt tijdens het productieproces. Soms is er op levensmiddelen niets aan te merken. „We hebben hier pallets vol met flesjes bier gehad om te verwerken. Alleen omdat het bovenste etiketje een millimeter scheef zat. Afgekeurd.”

Bij zijn aantreden in het recyclingbedrijf twee jaar geleden viel Van den Eijnde van de ene verbazing in de andere. „Ik dacht dat ik alles al gezien had. Maar toen kregen we een partij koekjes met chocola uit Litouwen. Of wij die even wilden wegwerken. Het spul was afgekeurd. Waarom? Op de verpakking stond dat er nootjes in zaten, maar die zaten er toevallig niet in. Met de koekjes was niets mis. Helemaal niks.”

Van den Eijnde heeft er niet direct problemen mee. „Tot voor kort werden alle levensmiddelen weggegooid. Maar dat mag niet meer. Dan is onze verwerking een goed alternatief.” De Sita-directeur legt de bal bij maatschappij en consument. „Zo zit de samenleving nu eenmaal in elkaar.

Als wij in de supermarkt een pak vla zien dat nog twee dagen houdbaar is en een pak dat een week houdbaar is, dan pakken we met z’n allen toch het laatste. Daardoor gaan er onnodig pakken over datum.” Verder vallen volgens hem de weggegooide hoeveelheden in het niet bij de totale hoeveelheid geproduceerd voedsel.

Toch ontstaan er wel eens schrijnende situaties. „We hebben soms mensen aan het werk die hun land vanwege de honger zijn ontvlucht. Hier moeten ze helpen om voedsel weg te gooien.” Een oplossing is echter niet eenvoudig. Verstrekking aan dak- en thuislozen is volgens de directeur geen optie.

„Zouden we hen spullen moeten voorzetten die we zelf afkeuren? Stel dat Albert Heijn daar aan mee zou werken, en er zou toch iemand ziek worden. Dan ontstonden de grootste problemen.” Toch dumpen bedrijven regelmatig afgekeurde partijen in Afrika. Al dan niet met een nieuw label. „Ze kunnen daar onze etiketten toch niet lezen.”

Sita Food Recycling, onderdeel van de Suez Groep, is in 1998 ontstaan uit een fusie tussen de afvalverwerkers Watco en BFI. Zo’n 40 procent van de omzet komt uit België, Frankrijk en Duitsland. In Vlissingen werken 45 mensen in vaste dienst en een wisselend aantal uitzendkrachten.

Op het aanbod van de afvalstromen is geen peil te trekken. „Onlangs kregen we in anderhalve maand tijd 350 vrachtwagens met frisdrank uit Frankrijk en honderd vrachtwagens met diepvriesfriet uit Nederland. Of pas geleden twintig vrachtwagens met 500 ton bananen. Er was iets misgegaan met een koeling op de bananenboot.”

Van den Eijnde geniet van de hectiek in zijn bedrijf. „Geen dag is hier hetzelfde.” De producten oefenen soms grote aantrekkingskracht uit op het personeel. Sita fouilleert daarom steekproefsgewijs. „Vorig jaar hebben we zes man op straat moeten zetten.”