„Er doet zich het vreemde gegeven voor dat in deze dagen Nederland massaal oranje kleurt. Een groot ‘wij-gevoel’ maakt zich van velen meester. Wat daar allemaal achter zit, laat ik nu maar even rusten. En wat er vanuit Bijbels perspectief gezegd moet worden over de gekte, laat ik nu even buiten beschouwing. Ik constateer nu even dat een maand na de ”verkiezingen van de 
verdeeldheid” ons land zich een eenheid voelt. Sport verbroedert, zo wordt dan gezegd en het lijkt ook echt zo te werken. Ondertussen is iedereen hopelijk nuchter genoeg om te beseffen dat deze eenheid rond een nationaal voetbalteam slechts tijdelijk is en dat straks de grote politieke thema’s van bezuinigingen en hervormingen nog net zo hard op de agenda staan als ervoor.

Nu weet ik niet wat voor gevoelens dit soort waarnemingen bij u oproepen, maar bij mij is er altijd een zekere weemoed. Eenheid is volgens mij een door en door Bijbels woord en in die zin raakt het me dan op een bepaalde manier als ik de eenheid, het gezamenlijk enthousiasme en de gedeelde vreugde zie. Zo zou het moeten zijn. Dat lijkt meer op hoe samenleven bedoeld is dan dat wat we op 9 juni hebben gezien.

Verdeeldheid komt van de grote uitéénwerper: de duivel. Ondertussen weet ik natuurlijk best dat deze eenheid schijn is. Het is een eenheid die voorbijziet aan de problemen. Die gevonden wordt omdat de grote vragen genegeerd worden. Het is uiteindelijk de wijsheid van: laten wij eten en drinken en vrolijk zijn, want morgen sterven wij. En dat is dan ook precies de reden van de weemoed: de vrucht die je ziet líjkt wel wat op de vrucht van echte eenheid – maar het exemplaar dat we nu te zien krijgen is van binnen hol, om niet te zeggen: rot.”