Ds. Van den Akker is niet zo negatief over de jeugd van nu. Hij pleit voor begrip en verdraagzaamheid. „De jeugd die nu in de kerk zit, is veel meer betrokken dan de jeugd van vroeger. Jongeren hebben misschien wel andere opvattingen dan vroeger, maar laten we door de buitenkant heen prikken en hen verdragen. Ze moeten ook zo veel verdragen van ons. Misschien dringen wij de beleving van het geloof zoals wij het zien wel te veel aan hen op. De geloofsbeleving van de jeugd van nu heeft andere vormen. Ik heb niets met gospel, maar ik veroordeel het ook niet. Als de jongeren maar blijven bij het Schriftgetuigenis.”

Verdraagzaam was hij in de gemeenten die hij diende. Hij heeft altijd de stelling uitgedragen „dat we in de middelmatige zaken vrijheid voorstaan, maar in de hoofdzaak, het Bijbelse getuigenis, de eenheid. Het al maar discussiëren over bijzaken brengt geen geestelijke winst en leidt ons van de hoofdzaak af. Laat de liefde in onze gemeenten heersen. We moeten van middelmatige dingen geen hoofdzaken maken. Dat gebeurt maar al te veel.”

Evenwichtigheid lijkt ds. Van
den Akker te typeren, ook als
je kijkt naar de gemeenten die hij diende. Hij stond eerst vijf jaar in Stellendam (1970-1975), daarna vijf jaar in Rijssen, vervolgens vijf jaar in Boven-Hardinxveld, vijf jaar in Wageningen en vijf jaar in Veen. Alleen Nieuwerkerk aan den IJssel doorbrak het patroon. Daar stond hij van 1995 tot aan zijn emeritaat in 2007.

Iemand vroeg hem eens of hij werkte met vijfjarenplannen. Ds. Van den Akker nu: „Ik kan er geen verklaring voor geven. Het is de leiding van God. Ja, ik ben wel een gedisciplineerd mens, maar niet wat de beroepen betreft.”

Discipline had hij zeker in Rijssen nodig, een wijkgemeente met 2800 zielen, onder wie veel jeugd. „Het waren tropenjaren”, zegt hij. „Maar ik voelde het niet als druk. Ik had zo veel mooie contacten.”

Achteraf vraagt hij zich wel eens af hoe hij erdoorheen ge-
komen is. „Ik gaf catechisatie aan jong en oud, in totaal aan 320 jongeren. Op maandag begon ik daarmee om halfvijf 
en ik ging, met twee pauzes, door tot tien uur ’s avonds. Op dinsdag was de indeling hetzelfde. Ideaal was het, achteraf gezien, niet. Maar je wist toen niet anders.”

Hij vindt dat de catechese in sommige opzichten verbeterd is. Er zijn kleinere groepen en de catechisanten krijgen meer gelegenheid om zich te uiten. Een nadeel vindt hij dat catechisanten weinig leren. Hij voegt eraan toe dat het hem de laatste jaren ook niet lukte om hen te laten leren.

Toch vindt ds. Van den Akker dat de opvoeders niet in die situatie moeten berusten. „Ik vrees dat met de vrije opvattingen van tegenwoordig het wezenlijke van de Bijbelse geloofsleer verloren gaat. Die leer moet overgedragen worden. Hij moet eerst in het hoofd komen, voor hij naar het hart gaat. Zowel de ouders als de kerkenraad zouden hier meer in moeten investeren.”

Als voorzitter van de Bond van Hervormde Zondagsscholen op Gereformeerde Grondslag heeft de predikant ook met de jeugd te maken. Hij erkent dat de belangstelling voor de zondagsschool in de loop der jaren is afgenomen. Maar hij constateert de laatste jaren een stabilisatie. Ook daar is leren belangrijk, zij het op een andere manier. Inhoudelijk is in de bovenbouw het accent meer komen te liggen op het doorgeven van de geloofsleer aan de hand van thema’s uit de Bijbel.

Zondagsscholen blijven belangrijk, vindt ds. Van den Akker, om „de kinderen op hun niveau het Woord van God door te geven. Dat is in de kerk niet altijd het geval.”

De predikant heeft na zijn emeritaat diverse gemeenten geholpen. Op dit moment verleent hij bijstand in het pastoraat in zijn geboorteplaats Monster in het Westland. „Daar ontmoet ik soms mensen met wie ik in de hervormde gemeente van Monster ben opgegroeid.”

Zondag had in Nieuwerkerk aan den IJssel een jubileumdienst plaats waarin de gemeente psalmen zong die met de trouw van God te maken hebben. Ds. Van den Akker: „God is Dezelfde, van geslacht tot geslacht. Misschien komt er wel een moeilijke tijd aan, maar ook dan zal God zorgen voor wie op Hem vertrouwen.”