Een vraag die mij herhaaldelijk gesteld wordt. Ik weet nooit zo goed wat ik daar op moet antwoorden. Sommige mensen lijken ook geen antwoord te verwachten. Die vraag lijkt gewoon gesteld te moeten worden aan iemand die gepubliceerd heeft.

Pas dacht ik: je kunt beter aan een generaal vragen: waarom bent u generaal? Die man kan vast uren praten over hoe hij generaal is geworden.

Maar ik?

Waarom schrijf ik?

Voor mij is schrijven vanzelfsprekend. Ik heb me voorgenomen om de volgende keer te vragen: waarom schrijft u niet?

Al die mensen die terugkomen van een verre reis en die in gevaar geweest zijn of geweldige dingen hebben gezien, die ziek zijn geweest van heimwee of van het eten, en dan is het enige wat ze daar over kunnen laten zien, een bombardement digitale foto’s, geshowd op een laptopscherm. Ik vind daar zo weinig ziel in. Om eerlijk te zijn: ik vind het vaak slaapverwekkend. Je ziet geregeld mensen verstolen geeuwen bij zo’n verplicht fotokijk-nummer.

Vaak verandert het als die mensen gaan vertellen. Sommigen kunnen dat geweldig. Ik heb liever dat iemand een uur verteld dan een kwartier foto’s kijken. En altijd als iemand vertelt, wat er is gebeurd, wat er is voorgevallen, dan voel je werkelijk iets van de ziel van het verhaal, en dan denk ik: waarom schrijf je niet? Gesproken woorden zijn maar zo vluchtig. Ik zou die dingen willen vastleggen, dat bezielde willen vangen, zodat ik jaren later als ik het terug zou lezen, iets van die ervaring weer zou ervaren, dat gevoel weer op kan roepen. Je werk weer overlezen en voelen wat je toen voelde, en denken: ja, zo is het, zo was het, ik ben blij dat ik het opgeschreven heb.

Dáárom schrijf ik.