Als je goed naar de torens van de Sagrada Familia kijkt, dan zie je dat ze erg open zijn. Dat merk je zeker als je er boven in staat. Door het nauwe gangetje, waar ik gelukkig moeiteloos door pas, kom je in de toren rechts van het midden. De wenteltrap is zowel links als rechts open. Links kijk je naar buiten en heb je een adembenemend uitzicht op de stad. Rechts kijk je naar het binnenste van de toren, en zie je de anderen.

Mijn zoon Rutger staat al voor een van de gaten en maakt een foto van mijn vrouw Nelie en mij aan de andere kant van de toren. Na een paar omwentelingen komen we bij het smalle bruggetje dat de beide middelste torens met elkaar verbindt. De leuningen zijn vrij laag, maar nog net niet zo laag dat je bang bent er over te vallen. Toch houd ik de leuning vast als we naar het midden van het bruggetje schuifelen.

Gaudí heeft alle spitsen zo gemaakt dat het lijkt of ze openbarsten, en er een overvloed van fruit uit komt. Hier kun je die spitsen van dichtbij zien. Helemaal gedaan met stukjes geglazuurde tegel. Wie zeker geen last van hoogtevrees hebben zijn de bouwvakkers die hier aan het werk zijn. De steigers hebben geen planken. Ze staan zo met de schoenen op de kale stangen en hebben alleen een draad om hun middel.

Dat verhindert hen niet om vrolijk zingend hun arbeid te verrichten. Van het bruggetje kun je recht naar beneden kijken. Je kijkt in de lenzen van minstens honderd fototoestellen van de menigte diep beneden je die opnames van dit wonderlijke bouwwerk maken. Omdat de volgende lichting lifters ons bruggetje op komt, schuifelen we door naar de linker toren.

Na twee wentelingen komen we bij een balkonnetje dat griezelig ver buiten de toren steekt. Rutger wil mij er perse op fotograferen. Dus laat ik me de drie treden afzakken. Het balkonnetje ziet er van hier uit bekeken helemaal uit of hij elk moment los kan breken en in de diepte storten. Ik trek een flinke smile om de lippen en ben blij dat de foto klaar is en ik de veilige toren weer in kan.

Er kunnen twee mensen op het balkonnetje staan. Rutger en Willem scharen zich elk in een hoek en vinden het helemaal geweldig. Even later wentelen we ons verder naar beneden. Via een gangetje komen we tenslotte in de buitenste toren.

De wenteltrap hier is echt spectaculair. Links van je is de buitenmuur, maar rechts van je ontbreekt de middenstijl. Met andere woorden: als je de stevige leuning beetpakt en naar rechts buigt, kijk je door het midden van de wenteltrap loodrecht naar beneden. Als de wentelingen samen vormen een soort slakkenhuis. Een fantastisch gezicht.

Steeds naar boven en beneden kijkend gaan we naar beneden. Rutgers schiet er heel wat foto’s. Veel te snel staan we weer beneden.

Wow, dat was de moeite waard zeg.