Deze ontwikkeling is zeer ernstig, maar niet verrassend. Van 
de Nederlanders gaat ongeveer 
10 tot 15 procent regelmatig naar de kerk. Dat dit ook doorwerkt in de politieke verhoudingen is zonder meer verklaarbaar. Nederland is een seculier, postchristelijk land. Dat heeft grote gevolgen, maar we doen er goed aan om het als realiteit te erkennen.

Wat staat ons, christelijke mensen, de komende tijd te wachten? Dat de winkels steeds meer op zondag open zullen gaan, kan ieder op zijn klompen aanvoelen. Zo zijn er nog heel veel andere dingen die overhoop gehaald zullen worden.

Voorbeelden genoeg. Een groep belangrijke mensen in onze samen­leving maakt zich sterk voor een zelfstandige keuze om uit het leven te stappen. De zogenaamde pil van Drion zal er wel komen.

Er zijn zaken die ons lang­zamerhand heel erg diep zullen raken. We weten allemaal dat emancipatie een enorm belangrijk gegeven is in onze maatschappij. Reeds jaren­lang is men bezig om vrouwen te emanciperen. De laatste restjes van dit streven komen openbaar in de rechterlijke uitspraak over de SGP. Een trieste zaak, die onomkeerbaar is.

Een volgende groep die geëmancipeerd wordt, zijn onze homofiele medemensen. Uiteraard is elk mens gelijk voor God. Het is duidelijk tegen de Bijbel om neer te kijken op onze homofiele naaste. De Bijbel is daarover glashelder.

Maar evenzo is de Bijbel glas­helder als het gaat over de homo­seksuele praxis. Paulus spreekt in dat verband over „schandelijkheid” (Rom. 1:27). Voor dat getuigenis wil een Schriftgetrouw mens graag buigen. De samenleving en de wetgever kunnen van alles vinden, maar we zijn God meer gehoorzaamheid verschuldigd dan de mensen (Hand. 5:29). Wij kunnen en mogen niet meegaan. Zo belijden wij. Punt uit.

Niettemin is de emancipatie van homoseksuelen een heel belangrijk thema: in het onderwijs, in de samenleving en in het overheidsbeleid. Op dit punt zullen we krachtig stand moeten houden. 
De Bijbel dringt ertoe.

Ondertussen klemt de vraag welke volgende groep nodig geëmancipeerd moet worden. Wat dit betreft zijn de kolommen van NRC Handelsblad erg leerzaam.

Besnijdenis

Daarin werd onlangs een discussie gevoerd over het besnijden van jongentjes. Ieder weet dat dit voor Joden een heel wezenlijke zaak is, die al vanaf Abraham (4000 jaar geleden) wordt gepraktiseerd. Seculiere mensen hebben inmiddels ontdekt dat dit toch wel heel erg is voor deze kinderen. Ze kunnen niet zelf beslissen; het gaat om een lichamelijke ingreep; de besnijdenis is religieus van karakter en zo meer. Er was dus een serieus pleidooi om dit soort zaken te verbieden. Trouwens, er stond ook een forse en zeer steekhoudende reactie van Joodse kant in dezelfde krant. Kennelijk weten onze Joodse medeburgers zich met verve te verdedigen.

Waar het me echter om gaat, is de seculiere zorg voor kinderen. Ieder voelt wel aan dat een volgende actie ouders betreft die hun kinderen vaccinatie ont­houden, en weer een stapje verder zijn het christelijk onderwijs en opvoeding. Het zou best eens kunnen zijn dat we de komende tijd heel wat dingen zullen horen die moeten gaan bijdragen aan het ‘bevrijden’ van onze kinderen. Seculiere mensen houden nu eenmaal geen halt bij de voordeur van een woning.

Wellicht denkt iemand dat het toch allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Die reactie heb ik de laatste jaren heel vaak gehoord. Het besef van urgentie is helaas, de goeden niet te na gesproken, maar heel weinig ontwikkeld in onze kringen.

Enkelen die deze zaken wel concreet in de seculiere media aan de orde stellen, zijn onder anderen Bart Jan Spruyt en James Kennedy. Zo zijn er nog wel meer: ik denk aan het recente debat van Gert van de Brink met prof. dr. Herman Philipse, waarvoor hulde. Maar verder is het besef van urgentie helaas niet breed aanwezig.

Toch zie je dat de slag om onze kinderen langzamerhand gestalte begint te krijgen. In het Verenigd Koninkrijk heeft iemand als Richard Dawkins al een comité opgericht dat stevig aan de weg timmert en dat alle godsdienstige opvoeding wil verbieden. In Nederland bepleit Herman Philipse al jaren afschaffing van religieus onderwijs. Kinderen moeten, volgens deze mensen, een liberale en vrije opvoeding ontvangen. Daarna kunnen ze zelf een keuze maken om al dan niet gods­dienstig te leven. De strijd om het kind komt eraan.

”Don’t label me”, de strijdkreet waarmee de Engelse atheïsten de boer op gaan, wil zeggen dat onze kinderen geen christelijke op­voeding mogen ontvangen, want dat is tegen het seculiere denken dat bijvoorbeeld in een partij als de VVD krachtig opgeld doet.

Gevangenis

Laten wij ons ondertussen op­maken om het meest wezenlijke wat er is te behouden. Wellicht tot in de gevangenis toe. In Duitsland zitten ouders om deze reden reeds in de cel. De strijd der geesten moet worden gestreden. De verkiezingsuitslag heeft ons wat te zeggen. Laten we waakzaam zijn.

Ten slotte, is er reden voor zorg en angst? Ja en nee. Zien we op de omstandigheden, dan is er alle reden tot zorg. Zien we echter op God, dan mogen we alles van Hem verwachten. Hij is de Almachtige. Ook in 2010. Ook voor ons na­geslacht. En daarom is er hoop! „Zij zullen U vrezen, zolang de zon en maan zullen zijn, van geslacht tot geslacht” (Ps. 72:5).

De auteur is predikant van de gereformeerde gemeente in Amersfoort. Reageren aan scribent? goedbekeken@refdag.nl