Naar aanleiding van het SCP-rapport over homo-emancipatie stond er zaterdag een interview in deze krant met Ahmed Marcouch. Daarin stelt hij dat „orthodoxen hun opvattingen mogen hebben”, dat het in Nederland moet gaan om „tolerantie en verdraagzaamheid”, en tegelijk: „Laat mensen de druk van het streven naar homo-emancipatie maar voelen.”

Die opvattingen zijn nogal tegen­gesteld aan de slogan van het 
verkiezingsprogramma van de PvdA: ”Iedereen telt mee”.

Als Marcouch eerlijk zou zijn, had hij erbij moeten zeggen dat dit niet geldt voor christenen die een andere opvatting hebben over homoseksualiteit.

In het verkiezingsprogramma van de PvdA staat: „We moeten rekening met elkaar houden door samen te leven met respect en fatsoen.”

Respectloos

Van al deze mooie woorden zie 
ik niets terug in genoemd interview. Marcouch stelt dat orthodoxen niet kunnen wegkomen met Koran- of Bijbelteksten.

Het is absoluut respectloos 
om de waarde van Bijbelteksten zo weg te zetten. Als dit de toon is van het sociale gezicht van de PvdA in de Tweede Kamer is dat regelrecht discriminerend en beledigend. Het was uitgerekend voormalig PvdA-minister Plasterk die de visie van het reformatorisch onderwijs inzake homoseksualiteit liefdevol en zorgvol noemde. Hij had kennis­genomen van onze opvattingen en toonde daar respect voor.

Ik nodig Marcouch uit voor een gesprek met de stuurgroep (homo)seksualiteit in het reformatorisch onderwijs en te (leren) luisteren naar wat onze opvatting werkelijk is. De stuurgroep heeft een visienota ontwikkeld waarin op eerlijke wijze de Bijbelse visie op (homo)seksualiteit wordt verwoord.

Het is een groot goed als we 
in Nederland in een juist evenwicht met verschillende minderheden omgaan. Wij moeten elkaar de ruimte te geven om een opvatting te hebben én daarnaar te kunnen leven. Zo is Nederland een multiculti- en multi­relisamenleving aan het worden. Het voorspelt echter weinig goeds als mensen als Marcouch op deze wijze deze ontwikkeling frustreren.

Pluriforme samenleving

Opvallend is dat Marcouch dis­criminatie en geweld vermengt. 
Wat geweld betreft ben ik het 
met hem eens: dat mag niet en moet tegengegaan worden.

Maar onderscheid maken (positieve discriminatie) ten behoeve van een eigen personeelsbeleid, dus gewoon die mensen uitkiezen die passen bij jouw school, is én juridisch mogelijk én komt overeen met de opvattingen van een pluriforme samenleving.

Eindeloos kan het accent gelegd worden op de negatieve kant van discriminatie. Maar als wij een samenleving willen waar iedereen écht meetelt, zullen we ook 
eens moeten leren dat niet iedereen overal altijd hetzelfde over denkt, of nog erger: over denken moet.

De auteur is adviseur en beleids­medewerker identiteit bij de Vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs (VGS).