Toen hij werd uitgezonden naar Mozambique was het voor de zending een voordeel dat het echtpaar Van ’t Spijker geen kinderen had, maar dat was geen voordeel voor henzelf. Ze hadden er moeite mee dat ze geen kinderen konden krijgen, maar hadden zich erbij neergelegd. Adoptie kwam niet direct bij hen op. Wel had hij tegen een aantal mensen gezegd: „Als er een kind bij ons op de stoep gelegd wordt, zullen we ervoor zorgen.” Maar hij rekende nergens op.

In 1999 was zijn vrouw naar Nederland voor familiebezoek en hij bracht zijn auto, een Landrover, voor een grote beurt naar Zuid-Afrika, een tocht van 2000 kilometer. Onderweg besloot hij om even aan te gaan bij Jannie Kruize, die voor Dorkas werkte. Het was een omweg over 200 kilometer zandweg. „Dat ik er toch heen ging was een directie van boven”, zegt hij nu.

Kruize zei toen ze hem zag: „Ik moet je wat laten zien.” Even later legde ze een meisje van vijf maanden in zijn armen. Het kind kon niet terug naar familie. Ds. Van ’t Spijker was totaal verbluft. Hij en zijn vrouw besloten het kindje te houden. Tijdens een verlof in Nederland doopte hij het kind met de tekst uit Efeze 1:5: „Die ons tevoren verordineerd heeft tot aanneming tot kinderen door Jezus Christus (…)”

Op een soortgelijke manier kwam het echtpaar aan het tweede kind. De foto’s van Marianne en Jochanan staan naast elkaar op de vensterbank in de pastorie in Hoogeveen: twee kinderen met een donkere huid en vrolijke, open ogen.

Op een even onverwachte manier belandde ds. Van ’t Spijker in de zending. Het was helemaal niet zijn bedoeling om zendeling te worden. Hij was naar volle tevredenheid predikant. Na zijn eerste gemeente Nieuw-Amsterdam (1985) volgde Zwijndrecht (1991). Tijdens een informatieavond over de zending in de gemeente Zwijndrecht veranderde er iets. De christelijke gereformeerde zending had een zendeling nodig in Mozambique. Een aanwezige zei dat je een predikant in dat land kunt herkennen aan zijn stropdas. „U kunt er zo heen. U hebt stropdassen genoeg”, zei een ander.

Toen er kort daarna een brief kwam met een dringende oproep voor een zendeling daar, kon hij er niet los van komen. Na de volgende brief werd het nood. „Heb ik een excuus voor de oordeelsdag dat ik niet gegaan ben, zo vroeg ik mezelf af. Ik had geen excuus en heb me alsnog aangemeld.”

Vanaf 1997 tot 2005 was hij, in een samenwerkingsproject met Trans World Radio, toerustingspredikant in de provincie Zambezia. Hij ontdekte er honger naar het Woord van God.

Missiologie

Nog een keer gebeurde er iets onverwachts in zijn leven. Dat was toen hij, terug in Nederland en predikant van de gemeente Hoogeveen, gevraagd werd om aan de Theologische Universiteit te Apeldoorn te komen doceren over missiologie, evangelistiek en urban mission. „Ik had daar nooit aan gedacht, maar ik werd ervoor gevraagd omdat ik een studie verricht had naar het zendingstractaat van Voetius 
en omdat ik in de zending geweest was natuurlijk. Ik heb geen nee gezegd. God leidt mijn leven.”

De predikant vindt dat je het de Reformatie niet kunt verwijten dat zij niet veel aan zending gedaan heeft. Hij wijst erop dat zending eerst niet mogelijk was, omdat Spanje de wereldzeeën beheerste. Dat land zette de Reformatie de voet dwars.

Bovendien waren de reformatoren druk met andere zaken. „Europa moest opnieuw gekerstend worden. Er was in dat werelddeel genoeg zendingswerk te verrichten. Zodra Calvijn er kans toe zag stuurde hij zendelingen uit naar Brazilië.”

Ds. Van ’t Spijker erkent dat de Verenigde Oostindische Compagnie, die het voor het zeggen kreeg in Indië, nauwelijks zending heeft bedreven, „maar” zegt hij „het is te gemakkelijk om te oordelen vanuit het heden.”

Nadere Reformatie

Hij noemt de Nadere Reformatie, die wel oog had voor de zending, als positieve uitzondering. „Als mensen ontdekken wat genade is, willen ze die ook uitdelen aan anderen. Dan komt er bewogenheid. Waar het geloof leeft, leeft ook de zending.”