Terecht merken de samenstellers in hun inleiding op dat de psalmen vanaf de Reformatie een belangrijke plaats in het geloofsleven hebben ingenomen, juist omdat er diepmenselijke emoties in worden vertolkt.

In de bundel komen verschillende soorten gedichten aan de orde. Er zijn dichters die een psalm opnieuw, vaak in uiterst moderne bewoordingen en met eigentijdse beelden, weergeven. Zoals Liesbeth Goedbloed met Psalm 131. Anderen maakten zelf psalmen, een trend die al enkele decennia aan de gang is. Zoals Leo Vroman, die in plaats van God ”Systeem” aanroept, zonder te refereren aan de Bijbelse psalmen. En ten slotte zijn er dichters die slechts zijdelings naar psalmen verwijzen, zoals Martinus Nijhof in ”De moeder, de vrouw”, waaraan de titel van de bundel is ontleend.

Bij een bundel als deze heb ik altijd gemengde gevoelens. Dat komt doordat de samenstellers hebben gezocht naar dichters die zich hebben laten inspireren door de psalmen als „belangrijk cultureel en godsdienstig erfgoed.” Daardoor is er veel moois in te vinden: gedichten van Koos Geerds, van Muus Jacobse, van Jaap Zijlstra onder meer. Maar deze formule opent ook de deur voor mannen als Gerard Reve, Simon Vinkenoog en Arnon Grunberg, die het goud van de psalmen eerder verdonkeren dan het te laten oplichten. En het bederf van het beste is nog altijd het slechtste.

En wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren, Jan de Bas en Arie Bijl (samenst.); uitg. Kok, Kampen, 2010; ISBN 978 90 435 1728 7; 206 blz.; € 16,90.