Gloeiende plaat
Ze liep voor me uit, een oude gebogen vrouw. Het was op het smalle voetgangerspad naast het spoor, op weg naar mijn werk. Een plek waar nog wel eens een junk rondhangt, en waar de grond geregeld is bezaaid met wietzakjes, blikjes en andere rommel. Dat alles ondanks de duidelijk herkenbare gele prullenbak, op deze plek toch zo strategisch opgehangen. Te midden van die troep zie ik de vrouw naar de grond reiken. Uit de rommel pakt ze heel bewust één blikje en stopt dat in de prullenbak. Daarna vervolgt ze haar weg. Het pad lijkt nog even bezaaid met troep als ervoor.
Sinds dat moment is deze vrouw een voorbeeld voor me. Het leek een druppel op de gloeiende plaat: dat ene blikje dat ze opruimde, en al dat vuil dat bleef liggen. Maar ze deed het toch! Als ik nadenk over mijn persoonlijke impact op het milieu, lijkt alles wat ik doe ook een druppel op de gloeiende plaat. Of het nou gaat om wat ik koop of niet koop, of ik de fiets pak of de auto. Heeft het allemaal wezenlijke impact? Als u –met mij– ervan overtuigd bent dat er wereldwijd grote problemen zijn op het gebied van natuur en milieu, dan is mijn persoonlijke bijdrage daaraan miniem. Ik kan er niets aan veranderen.
Toch is die vrouw een voorbeeld voor me. Ik wil –net als zij– een bijdrage leveren. De rommel die ik maak, minderen. Zorgzaam leven met Gods schepping. Niet omdat ik de wereld daarmee red, maar omdat liefde voor de schepping hoort bij het leven met de Schepper zelf. Die vrouw daagt me uit om nog een stap verder te zetten. Want zij ruimde niet haar eigen rommel op, maar die van een ander.
