De predikant van de gereformeerde gemeente te Scherpenisse voerde zaterdag het woord tijdens de voorjaarsvergadering van de Adoptievereniging der Gereformeerde Gezindte in Gouda.

Hij plaatste het adopteren van kinderen in de context van de goddelijke voorzienigheid, zoals beschreven in Zondag 10 van de Heidelbergse Catechismus. „Na vaak een lange tijd van wachten wordt een kind toegewezen. Velen zullen ervaren dat vanaf dat moment, of als een foto wordt ontvangen, het ”mijn kind” is. Het verlangen wordt nu persoonlijk, het heeft een gezicht gekregen van dat ene, voor ons bestemde, kind. Juist dát kind. Daarin zien we Gods hand. Aan onze zorgen toebetrouwd. Vaak uit een heidense omgeving, gebracht onder de bediening van Gods Woord.”

De predikant ging in op de vraag of je, om de wond van de kinderloosheid te verzachten, tot adoptie mag overgaan. „Ik hoorde eens iemand zeggen: „Ik zal nooit iemand aanraden om te adopteren, maar ik zal het ook nooit iemand afraden.” De bedoeling is duidelijk: het is een zeer persoonlijke zaak. Ieder zal op een of andere manier de angst ervaren onder het kruis vandaan te kruipen. Deze worsteling is zeer persoonlijk. Het is ten enemale onjuist als familie of vrienden een bepaalde richting op willen duwen. In de te maken keuze kan en mag een ander niet oordelen. Degenen die niet weten wat kinderloosheid is, kunnen al te gemakkelijk, walsend over gevoelens, oordelen. Er mag worden opgemerkt dat adoptie op zich niet onschriftuurlijk is. Immers, ook Mozes werd aangenomen als zoon door de dochter van farao.”