Met groeiende verbazing volg ik de afgelopen weken de bericht­geving rondom Israël. Ik kijk met enig ontzag naar Dries van Agt en Gretta Duisenberg, die onvermoeibaar in de frontlinie stáán voor wat zij vinden. We kunnen veel over hen zeggen, maar ze zijn er wel.

Aan de andere kant is het vaak oorverdovend stil. De kreet ”onopgeefbaar verbonden met Israël” heeft zijn kracht verloren, het is meer een excuusfrase geworden om Israël te kunnen bekritiseren. Niet alleen vijanden van Israël zijn woedend, maar ook zij die zich vrienden noemen van Israël hebben hun oordeel al klaarliggen. Terwijl iedereen zijn mening ventileert over wie nou werkelijk de schuld heeft aan het gebeuren rond de Gazavloot, besluiten media en regeringsleiders wereldwijd dat het doek voor Israël eigenlijk al gevallen is.

Media en organisaties beweren steeds stellig dat hun kritiek gericht is op Israël, en niet op het Joodse volk. Ik zie echter in de praktijk de uitwerking van de berichtgeving. Direct na de operatie werd de synagoge in Amersfoort beklad met rode verf, de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog dat in Amersfoort een dergelijk incident plaatsvindt. De Arabische media publiceren weer volop cartoons van „zionistische bezetters” inclusief haakneuzen en hakmessen. Ahmadinejad fulmineert eveneens keihard tegen de „zonistische bezetter”, en de luisterende menigte begroet dit met ”Allahoe akbar”.

Het ergste vond ik nog mijn gesprekje enkele dagen geleden bij de Israëlische ambassade met iemand van de beveiliging, toen we informeerden naar de situatie. Hij zei: „We are used to it, everybody hates us” (we zijn eraan gewend, iedereen haat ons).

En toch blijft het stil. Christenen in Nederland lijken zich te verstoppen. We worden onder de voet gelopen door massale anti-Israëlpropaganda. Terwijl de feiten in de berichtgeving van deze krant over het Gazavlootincident voldoende aanleiding geven om op te komen voor Israël. De feiten maken zichtbaar dat het land onrechtvaardig verketterd wordt.

In de wereld ligt Israël op de grond, het wordt in elkaar getrapt door de landen. Sommigen kijken toe. Van der Staaij, Voordewind en Verhagen zijn christenpolitici die hun best doen voor Israël. Maar je hoeft helemaal geen Bijbels standpunt te hebben om te zien dat het onrechtvaardig is hoe Israël behandeld wordt, kijk bijvoorbeeld naar Geert Wilders.

Het lijkt alsof niemand durft op te staan en het voor Israël op te nemen. Maar hoe kunnen we als christenen een lichtend licht zijn en een zoutend zout, als we niet eens durven op de bres te staan voor een verdrukt volk? Want laten we eerlijk zijn: Israël wordt neergezet als de bezetter, maar wordt zelf dagelijks verdrukt. Het Joodse volk heeft dit al een keer meegemaakt, zeventig jaar geleden. Met vernietigende gevolgen.

De auteur is betrokken bij Isreality, de jongerenorganisatie van Christenen voor Israël. Isreality hield vandaag samen met onder meer SGP-jongeren en het Israël Platform een pro-Israëlmanifestie in Den Haag.