De vier symfonieën van Johannes Brahms (1833-1897) worden gezien als het antwoord op de negen symfonieën van Ludwig van Beethoven. Waarom Brahms en niet Schumann of Bruckner als opvolger van Beethoven? Omdat Brahms als componist in zijn tijd met zijn klassiek-georiënteerde stijl zeer hoog stond aangeschreven, zowel bij het publiek als bij de critici. Brahms’ eerste symfonie is een moeizaam proces geweest. Tussen 1854 en 1876 heeft hij geworsteld met de wording van deze symfonie door probeersels in de prullenbak te gooien of te gebruiken voor een ander stuk.

In de twintigste eeuw bleven de vier meesterwerken van Brahms onverminderd populair; er tekende zich wel een soort standaard af hoe je deze muziek diende te vertolken. Herbert von Karajan zette ze meerdere malen op de grammofoonplaat en die opnames werden algemeen gezien als voorbeeld.

Die periode ligt alweer enige tijd achter ons, maar toch luister je met geconditioneerde oren naar elke nieuwe opname, zo ook naar deze van Neeme Järvi. De huidige dirigent van het Haagse Residentie Orkest nam Brahms’ eerste symfonie al twee keer eerder op, in 1984 en 1999, beide keren met het London Symphony Orchestra. Jär­vi is een soort kampioen in het maken van cd’s. Volgens zijn discografie maakte hij er 417, maar het zullen er inmiddels een paar meer zijn.

Järvi’s opening met de paukenslagen krijgt een andere behandeling dan bij Von Karajan. Diens sombere en dreigende lezing wordt door Järvi vervangen door een sneller tempo, waardoor de zon een kans krijgt om door te breken. Dat werpt een ander licht op deze bijzonder mooie muziek, die onder leiding van de Estlander een evenwichtige vertolking krijgt.