Als hij puur vanwege de opstelling van het CDA in het Midden-Oosten-conflict zou moeten kiezen, dan nam hij D66 of GroenLinks. „Maar nu weet ik het niet.”

Van Agt zei dat de huidige CDA-premier, Jan Peter Balkenende, op dit moment „moedige en dappere dingen” doet, maar „dat het niet genoeg zal zijn”.„Er is slijtage, de mensen hebben het wel gezien.”

Met iemand als Camiel Eurlings had het er misschien anders uitgezien, overwoog hij nog. Van Agt trof in het programma Hans Wiegel (VVD), met wie hij in 1977 een kabinet smeedde. Wiegel zei op Mark Rutte, de nummer 1 van zijn partij, te zullen stemmen, maar diens overwinnning nog niet voetstoots aan te nemen. „Het is nog steeds mogelijk dat onze huidige minister-president de pot wint”, zei hij verwijzend naar de grootste miskleun op het gebied van voorspellingen ooit: die dat Thomas Dewey de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1948 zou winnen. Dat viel op te maken uit de polls en uit de verwachtingen van politici, deskundigen en publiek, maar Harry Truman ging er totaal onverwacht met de buit vandoor.

Volgens Wiegel zijn er bij deze verkiezingen van nu ‘veel te veel lijsttrekkers’: „Er is geen touw meer aan vast te knopen.” Daarbij hekelde hij het debat zoals dat nu wordt gevoerd: zonder humor en met een ernst die volgens hem tegen het fanatieke aanzit.

Beide mannen vinden dat politici zelf iets te melden moeten hebben. Dat is zinvoller dan al het luisteren naar de mensen. Beiden ook zien in deze gecompliceerde tijden wel wat in een soort kabinet ‘van nationale aanpak’, bestaande uit intelligente en waardige figuren, van wie eerder iets wordt aangenomen. Wiegel zou over een verzoek om toe te treden ‘serieus nadenken’. Als Van Agt nog in beeld zou komen, zouden Buitenlandse Zaken en Jusitie hem misschien nog wel wat lijken.

Wiegel vindt een kabinet met VVD en CDA ‘als hart’ en dan aangevuld met D66 ook mooi.