’s Avonds heel vroeg naar bed, want Ryanair vliegt op onmogelijke tijden als ze de lucht voor zichzelf hebben. Misschien zijn ze daarom wel zo goedkoop. We kunnen vanaf 4 uur ’s ochtends inchecken. Om zes uur gaan we vliegen.

Om 1 uur in de nacht strompelen we ons bed uit. We eten een haastig ontbijt en bidden voor een behouden reis. Om half twee zitten we in de auto. Wat ben ik blij met mijn winterbanden want het sneeuwt pijpenstelen. Nee, sorry het sneeuwt verbandwatten.

In Duitsland zijn de wegen zo slecht begaanbaar dat je op veel plaatsen maar 80 kilometer per uur mag. Een vrachtwagen inhalen is een angstig avontuur, want de linkerbaan is glibberig. Om half vier staan we in Bremen voor het hek van het parkeerterrein. Sneeuwmodder en kuilen, dat kan nog leuk worden. We bellen de pendelbus, die binnen vijf minuten arriveert. Het hek gaat open en we ploegen door de sneeuw naar het parkeerterrein waar ik de auto op goed geluk ergens neerzet.

De chauffeur rijdt ons naar het ongeveer 3 kilometer verderop gelegen vliegveld. Hij vraagt zich af of de terminal van Ryanair al open is. We hopen het, want om hier met 15 graden vorst in de sneeuw te wachten, dat lokt ons niet aan. Gelukkig de terminal is open.

Ryanair heeft zijn eigen terminal. Da’s wel handig. Ik kijk om me heen. De inrichting is eenvoudig maar netjes. Als je goed op de afmetingen en het gewicht van je handbagage let, je ticket vantevoren hebt uitgeprint en het niet erg vindt om in een plastic kuipstoeltje te wachten, is er niks mis met Ryanair. En het heeft ook voordelen. Je bent in no-time door de douane en bij het vliegtuig.

Het vliegtuig zit stampvol, maar wat maakt het uit. Een vliegtuigstoel is altijd krap voor een flink uit de kluiten gewassen vent als ik. En aftands is het vliegtuig ook zeker niet. Precies op de minuut vertrekken we. Bremen glijdt een paar minuten later onder ons vandaan. We zitten naast twee raampjes en hebben dus een prima uitzicht.

Ik blijf vliegen fantastisch vinden. Mijn vrouw pakt al gauw een boek en de jongens zijn met hun elektronica in de weer. Ik niet, ik zit de hele reis met de neus tegen het glas en probeer te raden waar we ongeveer zijn. Boven Frankrijk wordt het langzaam licht. En dan komt de zon op, net op het moment dat we over de Pyreneeën vliegen. Rossige sneeuw in het ochtendgloren.

En dan zetten we ook al in voor de landing. We landen in Girona. Als we de vliegtuigtrap afstappen prikkelt een ochtendzonnetje de neus. Het is half negen en al 11 graden. De bus naar Barcelona staat al klaar. Eerst schommelen we door het mooie Catalonische landschap. Midden in de ochtendspits rijden we Barcelona binnen. Wat ben ik blij dat ik hier niet zelf hoe te rijden.

De bus zwaait het busstation binnen. Als we uitstappen is het bijna 20 graden. Overal staan nog plassen, want vorige week regende het hier nog pijpenstelen. Maar de komende dagen belooft het internet mooi weer. We knopen onze jassen om de middel en slepen onze handbagage achter ons aan de stad in.

Viva Barcelona.