Een vloerkleed, zocht ik. Jarenlang speurde ik in winkels naar het tapijt dat perfect in mijn woonkamer zou passen. Nergens kon ik het vinden. In mijn woonkamer domineren uitgesproken kleuren. Met name houtkleur en terracottatinten.

De afgelopen jaren heb ik twee kleden aangeschaft. Hoogpolig en behoorlijk prijzig. Op het moment dat ze in de kamer lagen, wist ik direct: Nee, ze zijn het niet.

Op een gegeven moment heb ik mijn zoektocht gestaakt. Ik besloot het 
anders aan te pakken. Het zélf te doen. Ik heb een behoorlijk creatief brein, 
dat zou ik laten werken. Uiteindelijk moest en zou het juiste kleed op de 
vloer van mijn woonkamer liggen.

De belangrijkste voorwaarde was dat de kleuren in het interieur zouden passen. Daarom ging ik op zoek naar stoffen. Een oud overhemd van mijn man, een verschoten jurk van mijn zus, een oud kleed van de bank van mijn vriendin, een oude dekbedhoes; ik dook werkelijk overal stoffen op in allerlei aardetinten. Zelfs oude tafelkleedjes uit het restaurant waar ik werk, verzamelde ik. Uiteindelijk had ik een enorme verzameling lappen. Van geel tot oranje en rood tot bruin.

Die stoffen –allemaal van katoen– scheurde en knipte ik tot repen van 
2 centimeter breed. Die repen naaide ik met de naaimachine aan elkaar. Ik lette erop dat de kleuren goed ‘mengen’, zodat ze gelijkmatig in het kleed terug­komen. Van de aan elkaar genaaide repen maakte ik bollen.

Om al die bollen katoen in mijn eentje tot vloerkleed te breien, zou een hele klus zijn. Daarom heb ik mijn zussen ingeschakeld. Vier zussen – Jolien, Corrie, Ineke en Hanneke– vonden het een leuk idee. Zij breien van elke bol een gedeelte van het kleed, zo’n 50 centimeter bij 
2 meter, oftewel 35 steken. We gebruiken breinaald nummer 10. Ik maak van alle onderdelen één geheel.

Het werkt als een trein. Zodra een zus een bol gebreid heeft, stuurt ze een mail en zorg ik dat er een nieuwe klaarligt. Een maand geleden begonnen we, ik schat dat het nog zo’n twee maanden duurt voor het kleed af is.

Het grappige is dat het vloerkleed uniek is. Niemand heeft zo’n exemplaar. Door het zelf te maken, krijg je het perfecte resultaat. Mét de extra dimensie dat alle stoffen een herinnering oproepen. Toen mijn moeder de bollen katoen zag, ontdekte ze allerlei bekende stoffen. „Hé, dat is mijn laken van vroeger”, riep ze. Erg leuk, al die reacties.

De samenwerking met mijn zussen doet het ’m. Mensen kijken er niet meer van op dat ik zelf iets ontwerp en in elkaar knutsel. Een zusje van me is echter niet bepaald creatief. Zij neemt nu de bollen stof mee op verjaardagsvisite en 
is helemaal enthousiast.

Al met al heb ik straks een gratis vloerkleed. Alhoewel, als je al die uurtjes optelt, kom je erachter dat het breien heel veel tijd opslokt. Maar uiteindelijk ligt op mijn vloer het perfecte tapijt. En dat is het waard.