Meestal zijn die uitlatingen niet onverdeeld positief (en dat dus ondanks het feit dat half 
(zeg: heel) Nederland daar zijn stapelbedden en boekenkasten koopt).

IKEA is groot en druk en verdacht goedkoop en massaal. Wie is er nou uniek bij IKEA? Wat is er nou mooi aan een Billy? Heb jij een IKEA-bank? Dat méén je niet. Weet je wel dat ze dingen in lagelonenlanden laten produceren? Enzovoorts.

Ik kan best een beetje meekomen met die kritiek, maar toch kom ik graag bij IKEA.

Dat is niet alleen omdat ze er bijvoorbeeld best mooie badkamermeubels hebben die weinig kosten en omdat je zo’n badkamermeubel helemaal zelf kunt samenstellen en omdat het zo handig is om zo’n badkamermeubel meteen achter in de auto te frommelen en omdat het een goed gevoel geeft om dat badkamermeubel thuis zelf in elkaar te zetten en omdat het zo eenvoudig is om als er over een tijdje een laatje van dat badkamermeubel scheef zakt een nieuw laatje te halen.

Nee, dat is het niet alleen. Er is iets met de sfeer.

Zo was er tijdens mijn laatste bezoek verkoper Peter, die precies de goede antwoorden gaf op mijn vragen en bij wie ik helemaal geen last had van de argwaan die mij altijd bekruipt als ver­kopers antwoorden geven op vragen.

Er was een vader met zijn dochter van tien gezellig in marstempo aan het slalommen over de gangpaden.

Er waren twee meisjes van vijftien met rode wangen aan het spelen in Småland.

Er waren veel borden en pijlen, waardoor iedereen wist waar hij heen moest en wat iets kostte.

Er stonden allemaal verschillende soorten mensen tevreden te happen van een knakworst in een kadetje voor 75 cent. Ze dronken cola uit een papieren bekertje en toen dat leeg was, mochten ze hem gratis weer vullen.

Er stonden een meisje en een oude man voor de softijsautomaat een droog hoorntje tegen een metalen palletje te duwen. Het meisje keek 
gefascineerd, de oude man verborg eenzelfde fascinatie achter veel rimpels.

Hoewel ik ze niet heb meegemaakt, de jaren vijftig, stel ik me voor dat de sfeer bij IKEA een beetje is zoals toen. Nette straten vol gezinnetjes die blij zijn met lekkernijen van 75 cent.

Kleinburgerlijkheid die me eigenlijk best bevalt. Die massaliteit neem ik wel voor lief. Het kan namelijk ook heel vermoeiend zijn om steeds maar weer uniek en authentiek te zijn, te midden van al die andere mensen die dat ook per se willen.