Verbaal speeltje van Wilders is levensgevaarlijk
Terwijl in Nederland de verkiezingskoorts toeneemt en tv-kijkende landgenoten massaal van het ene lijsttrekkersdebat naar het andere zappen, dreigt er elders op de wereld een heuse oorlog. We zijn er langzamerhand aan gewend dat er vanaf het Koreaanse schiereiland zo af en toe oorlogstaal wordt gebezigd zodra het bizarre regime van Kim Jong Il daar weer eens om zich heen slaat. En meestal slapen we er niet slechter door. Noord-Korea is immers tot een decorstuk van het wereldtoneel geworden, een voldongen feit waarmee we hebben leren leven.
Het verschrikkelijke regime staat zelfs spreekwoordelijk model voor alles wat riekt naar onvrijheid en willekeur. Was het niet onelinerspecialist Wilders die het over „Noord-Koreaanse toestanden” had toen hij de Nederlandse politieke situatie wilde typeren? Volstrekt verwerpelijk natuurlijk om het lot van 23 miljoen Noord-Koreaanse burgers tot je eigen verbale speeltje te maken, enkel met de bedoeling om electoraal te scoren.Intussen geeft het wel aan hoe machteloos we tegenover dit regime staan; alleen zitten we daar steeds minder mee in onze maag. Dat is niet alleen moreel verwerpelijk; het zou ons ook wel eens duur kunnen komen te staan, omdat we zo ook de kans op een afschuwelijke oorlog groot houden.
Sinds ondubbelzinnig door een internationale onderzoekscommissie de Noord-Koreaanse oorsprong is vastgesteld van de torpedo die op 26 maart het Zuid-Koreaanse korvet Cheonan tot zinken bracht, hangt die dreiging van oorlog weer boven het schiereiland. De hobbel van een expliciete oorlogsverklaring hoeft daar niet meer te worden genomen, omdat er al sinds 1953 sprake is van een oorlogssituatie. De vrede tussen Noord- en Zuid-Korea is gebaseerd op een kwetsbaar bestand dat nooit is omgezet in een stevig vredesverdrag. Oorlogsretoriek van welke zijde ook, en waaraan wij zo gewend zijn geraakt, zou zomaar kunnen overgaan in een daadwerkelijke escalatie.
In Zuid-Korea hebben ze dat goed begrepen. De Noord-Koreakenner Andrei Lankov wees er vorige week op hoe Seoul de dood van 46 burgers natuurlijk niet onbeantwoord kon laten. Toch was het pas deze week dat Zuid-Korea met economische strafmaatregelen kwam. Opvallend laat, aldus Lankov, maar hij begrijpt dat wel. Seoul wist volgens hem direct al dat Pyongyang achter de torpedoaanval zat, maar door eerst de zaak enkele weken te laten bekoelen –bijvoorbeeld door een internationaal onderzoek te gelasten– kon het vervolgens beperkte strafmaatregelen nemen in plaats van het noorden militair van repliek dienen. Dat laatste zou wel op zijn plaats zijn geweest, omdat de torpedoaanval een regelrechte schending van het bestaande bestand is.
De vraag die intussen opduikt is of we wel zo machteloos staan tegenover deze brutale lastpost? Is Noord-Korea niet alleen verbaal maar ook geopolitiek niet het speeltje van de internationale gemeenschap?
Voor China geldt dat zeker. De al geciteerde Lankov heeft in een opstel de vraag beantwoord waarom China Noord-Korea door dik en dun en vooral economisch zal blijven steunen (China is de grootste investeerder en handelspartner van de geïsoleerde staat).
Zo heeft Peking er belang bij dat er politieke stabiliteit in de regio bestaat, omdat het in eigen land ongestoorde economische groei wil garanderen, en daar is een vreedzame omgeving voor nodig. Daarnaast wil China Korea verdeeld houden. Een verenigd Korea zal immers betekenen dat het verarmde noorden door het rijke zuiden wordt opgeslokt, met als gevolg een machtige en ook nog eens democratische Amerikaanse bondgenoot aan de Chinese grens. Doormodderen met Noord-Korea als bufferstaat heeft verreweg de voorkeur bij de Chinezen.
Zolang China zo blijft denken, blijft het dus diplomatiek doormodderen, alle stoere retoriek van de VS en van Zuid-Korea ten spijt. De kans dat dit een keer fiks uit de hand loopt is intussen levensgroot aanwezig. Het incident met de Cheonan is daarvan een zorgwekkend signaal.
Reageren aan scribent? buza@refdag.nl
