Het verouderde en vervuilende brikje gaat in de meeste gevallen naar een autosloperij. Medewerkers van zo’n bedrijf strippen de carrosserie en tappen vloeistoffen zoals motorolie en nog aanwezige brandstof af. Goede tweedehands onderdelen vinden hun weg naar hobbyisten en autoknutselaars, waar ze ingezet worden voor een tweede leven in een andere auto.

Gespecialiseerde recycling­bedrijven ontmantelen de ge­demonteerde materialen verder. Vervolgens gaat het kale wrak naar een van de vier shredderbedrijven in Nederland, die het met hamermolens vermalen tot kleine brokken schroot, waarna magneten het ijzer eruit halen. Dat metaal gaat vervolgens de hoogovens in, waar het de grondstof is voor nieuw staal. „Op deze wijze wordt nu al 85 procent van de auto al volledig hergebruikt”, stelt Hans van de Greef, directeur van de nieuwe vestiging van ARN in Tiel.

De resterende 15 procent bestaat uit onder meer uit het textiel van autobanken, dashboards, hemelbekleding, be­drading en kunststof onderdelen. Dat is niet economisch rendabel met de hand te scheiden.

„Tot op heden storten we dit restant, een mengsel van metalen, kunststoffen en vezels, op de vuilnisbelt. Vanaf 25 november zullen vrachtauto’s het afval echter naar ARN in Tiel brengen, waar we de materialen scheiden en geschikt maken voor hergebruik”, aldus Van 
de Greef. „Op die dag heeft namelijk de opening van onze fabriek plaats.” Deze fabriek –11 meter hoog met een oppervlak ter grootte van een voetbalveld– is nu nog een kale, lege hal.

„Dagelijks zal er 140.000 kilogram afval binnenkomen, terwijl ook 140.000 kilogram grondstof de fabriek verlaat”, stelt Dave Bebelaar, algemeen directeur van ARN Nederland. „Op jaarbasis komt dat neer op 30.000 ton gerecycled materiaal, afkomstig van 250.000 auto’s.”

Dat ARN zo veel grondstoffen uit het afval weet te halen, komt door de zogenaamde postshredder technologie (PST), die ARN samen met autofabrikant Volkswagen AG heeft ontwikkeld.

Een grote shovel schept het afval uit de opslagbunkers. Transportbanden vervoeren het afval naar een tweetal zeven. „Daarmee halen we er al 40 procent van de mineralen uit, zoals zand, glas, schilfertjes staal, stukjes koper en aluminium kleiner dan 8 millimeter. Dit product gaat naar Duitsland, waar ze het gebruiken om ongebruikte mijnen mee op te vullen. Wij voeren op dit moment proeven uit om het geschikt te maken als bouwmateriaal voor wegen en funderingen”, zegt de vestigingsdirecteur.

Ook halen elektromagneten ijzer uit het afval en heeft een scheiding van koper en aluminium plaats. „Deze metalen zijn zonder meer geschikt voor de metaalindustrie”, verzekert 
Van de Greef.

Zogenaamde windshifters scheiden de overige 60 procent van het mengsel. Een luchtstroom blaast de lichte vezels naar boven, terwijl de zwaardere kunststoffen achterblijven.

„Van deze 60 procent bestaat 25 procent uit vezels, die in Duitsland worden gebruikt om rioolslib mee te ontwateren. Daarna verbranden ze het slib met de vezels in een centrale die energie opwekt”, weet Van der Greef.

ARN scheidt de kunststoffen volgens de vestigingsdirecteur in een waterbad in drie fracties. De lichte fractie is geschikt voor hergebruik. „Een Frans bedrijf, dat onder meer kunststof onderdelen maakt voor Renault, is hiervan een belangrijke af­nemer. De Duitse staalfabrikant Saltzgitter gebruikt de middelste fractie om de cokes in zijn hoogovens deels te vervangen.”

De zware fractie –ongeveer 10 procent van het mengsel– is ongeschikt voor hergebruik. „Dat bevat te veel pvc-achtige verbindingen, die bij verbranding giftige dioxines opleveren. Daarom moeten we deze fractie samen met het stof uit de filters vooralsnog storten.”

Van de Greef hoopt uiteindelijk de zware fractie zover te kunnen zuiveren dat uiteindelijk slechts 5 procent van de auto op een vuilnisbelt gestort zal moeten worden. „Met in totaal 95 procent recycling van een auto voldoet ARN ruimschoots aan de Europese richtlijn die in 2015 van kracht wordt.”