“En als hij het alles verteerd had, werd er een grote hongersnood in dat land, en hij begon gebrek te lijden.”

Een zondaar zoekt natuurlijke hulp in zijn ellende. Hij zoekt niet bij God of bij Christus, maar bij zichzelf, naar zijn eigen bekwaamheden. In de grootste en uiterste benauwdheid vanwege de zonde wil of durft de ziel dan niet meer met de zonde van doen hebben. Zij begeeft zich dan tot horen, bidden en andere oefeningen. Daardoor meent zij geholpen te worden.

Ik beken, de beste vromen moeten deze middelen gebruiken. Zij moeten horen, bidden en vasten, maar zij moeten er niet op rusten. Het was goed dat de verloren zoon werkte om aan de kost te komen. Het was echter verkeerd dat hij niet direct naar huis is gegaan naar zijn vader om daar geholpen te worden. Zo wordt vereist dat wij horen, bidden en vasten, maar dat moet ons niet van de Vader afhouden.

Het is de mens eigen om door de middelen zichzelf een zaligmaker te maken. Hij zoekt enige hulp, die rust op wat verrichtingen. Omdat hij kan horen, bidden en vasten, meent hij dat dit genoeg is om hem te behouden. Hij gebruikt deze dingen niet om hem tot Christus te brengen, maar hij rust erop.

Thomas Hooker, predikant te Newton (VS) 
(“De ware zielsvernedering”, 1678)