Meteen bij de geboorte van het meisje was het al duidelijk: Melissa leed aan een ernstige nierziekte. Vier dagen per week moest ze naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam om haar nieren te laten dialyseren.Eindelijk kwam er vorig jaar april een oplossing in zicht in de vorm van een niertransplantatie. Koter: „Tot die tijd is ze continu onder behandeling geweest. Vrijwel elke dag waren mijn vrouw en ik met onze dochter in het ziekenhuis te vinden. De afgelopen jaren waren tropenjaren voor ons gezin.”

Koter verloor zelfs zijn baan door alle zorgen rondom zijn enige dochter. „Rond de geboorte van Melissa was het leven zo intensief dat ik mijn leidinggevende functie verloor bij het bedrijf waar ik werkte. Ik kreeg ontslag. De hele dag was ik met mijn dochter in de weer. De gezondheid van mijn kind is voor mij belangrijker dan mijn baan.”

Sinds de niertransplantatie gaat Melissa met sprongen vooruit. De kleuter hoeft inmiddels nog maar één dag per maand naar het ziekenhuis voor onderzoek. Op termijn zal dat nog minder worden; vier keer per jaar.

Niet alleen voor de ouders waren de afgelopen vier jaren heftig. Ook Eiske Dorresteijn ervoer de achterliggende periode als „ontzettend intensief.” De kindernefroloog –een arts die gespecialiseerd is in nieraandoeningen– stond aan het hoofd van een team dat Melissa dagelijks verzorgde. Met name de periode rond de opname was hectisch. „Thuis dialyseren kon niet meer. Melissa liep infecties in haar buik op. ’s Nachts lag ze aan de apparatuur, overdag was ze vaak grieperig of had ze last van koorts. Daardoor werd een opname in het ziekenhuis noodzakelijk.”

Doordat de arts en de ouders elkaar bijna dagelijks spraken, veranderde ook hun onderlinge band. Dorresteijn: „Uiteraard bleef het contact vooral medisch van aard. We spraken over het feit of Melissa buiten speelde, of de ouders nog voldoende nachtrust kregen, hoe het met haar bloeddruk ging; dat soort zaken. Maar op een gegeven moment weet je ook van elkaar wanneer je op vakantie gaat.”

Vanwege haar inzet voor Melissa kreeg Dorresteijn vrijdagochtend, als voorschot op de morgen te vieren Internationale Dag voor de Verpleging, een bos bloemen, een taart en een wit hart overhandigd van Melissa’s vader. Het witte hart is een symbool dat zorgverzekeraar PGGM inzet om een favoriete zorgverlener te bedanken. De Rotterdamse toonde zich verguld met haar uitverkiezing: „Een mooie opsteker, zo’n blijk van waardering. Dit stimuleert het team om verder te gaan op de ingeslagen weg.”

Inmiddels gaat het met Melissa de goede kant op, aldus haar vader. „Ze wordt sinds kort elke dag met de taxi naar school gebracht. Ook hoeft ze nog maar een keer per maand naar het ziekenhuis.” Wel zal ze levenslang aangewezen blijven op medicatie.

Ook Koter is op de weg terug. Trots: „Onlangs ben ik in Rotterdam mijn eigen broodjeszaak gestart. Ik ben blij dat er licht gloort aan het einde van de tunnel.”