Wie de gewoonte heeft kranten pas een paar weken na verschijning te lezen, bespaart tijd. Wat als nieuws gepresenteerd werd, blijkt na een tijdje veelal geen nieuws meer te zijn. Of is nooit nieuwe geweest in de zin van iets wat we nog niet wisten. Die artikelen kun je allemaal overslaan. Zo overkomt het mij tenminste vaak.Behoort de uitspraak van de Hoge Raad aan het adres van de SGP en de regering om vrouwen op kieslijsten te plaatsen tot de categorie nieuws? Of gebruiken we verkeerde of te grote woorden? Laten we die vraag eens onder ogen zien. Een bloemlezing van grote uitspraken: „onrechtstaat”, „geschokt”, „ondemocratisch”, „uitsluiting”. Dergelijk kwalificaties worden door velen gebruikt.

Waarom raken reformatorische christenen opgewonden over de uitspraak van de Hoge Raad? Snappen we niet wat er in onze samenleving aan de hand is? We hebben niet alleen de NS, maar ook de moraal geprivatiseerd. Mensen bepalen zelf hun normen en waarden. Daarom hebben instituten hun gezag verloren. Overtuigingen en zuilen zijn verdwenen. We laden in ons boodschappenkarretje waarin we op dat moment trek hebben.

Allemaal goden

Na de emancipatie van groepen restte er de emancipatie van het individu. Het beperken of zelfs onderdrukken van vrijheden van een religie of subcultuur kan dan nodig zijn om het individu te bevrijden. Denk aan de vrouw en de homoseksueel. We zijn allemaal goden geworden, 17 miljoen stuks.

Regering, parlement en rechtspraak stellen zich in dienst van deze goden. Het zelfbeschikkingsrecht aanvaardt geen beginsel dat hoger is dan het zelf kan voortbrengen. We zien de doorwerking voor de SGP en het reformatorisch onderwijs. Wanneer onderwijs de individuele vrijheid van de mens of het kind beperkt, dient dit onderwijs aan banden gelegd te worden. Kinderen hebben in de seculier-liberale gedachtegang het recht om zich een eigen en zelfstandige mening te vormen over goed en kwaad. Het kan niet zo zijn dat ze zich door de godsdienstlessen van de school of de autoriteit van de kerk van de wijs laten brengen.

Het is jammer dat orthodoxe christenen zich door de uitspraak van de Hoge Raad van de wijs laten brengen. We hebben volgens mij nog niet goed door wat christen-zijn in deze goeddeels seculiere wereld betekent. Het houdt heel eenvoudig in dat we niet geaccepteerd worden als burger vanwege onze standpunten.

Op het moment dat daar iets van blijkt in onze Nederlandse samenleving, beginnen we als wildemannen en -vrouwen om ons heen te slaan. Weten we nog wel waar de wortels van het christendom liggen? Paulus was aller uitvaagsel en afschrapsel (1 Kor. 4:13). De Heere Jezus heeft het over lammeren te midden van de wolven (Luk. 10:3). Elders lezen we: „Wee u wanneer al de mensen wel van u spreken” (Luk. 6:26). Of we horen over het met blijdschap aannemen van „de roving uwer goederen” (Hebr. 10:34). Zijn we dat christendom vergeten?

Blijdschap

Ik zou wel een paar oplossingen kunnen bedenken voor de zaak van de vrouw op de lijst. Ik besef echter dat het niet zal baten. Want na deze zaak komt de homoseksualiteit op bijzondere c.q. reformatorische scholen aan de orde. Het COC (Cultuur- en Ontspanningscentrum) loopt zich al warm. En dan volgt het toelatingsbeleid. En dan…

De samenleving kijkt orthodoxe christenen aan op hun Bijbelse principes. Wat doen we: hard terugroepen of de schouders ophalen? Beide reacties zijn verkeerd. Christenen moeten laten zien hoe goed Bijbelse beginselen zijn.

Ook moeten er we niet geschokt over zijn dat seculiere mensen daar kennelijk over vallen. Over de apostelen wordt geschreven: „Zij dan gingen heen van het aangezicht des raads, verblijd zijnde, dat zij waren waardig geacht geweest, om Zijns Naams wil smaadheid te lijden” (Hand. 5:41). Ik heb het nog niemand horen zeggen: dat we nu een prachtige gelegenheid krijgen om echt te laten zien wat Bijbelse principes ons waard zijn.

Refomatorische christenen hebben al vaak geconstateerd dat ze een minderheid zijn in de samenleving. Zonder het echt te beseffen – mede doordat ze een samenleving (de refozuil) in de samenleving hebben gecreëerd. Het gaat er nu langzamerhand een beetje op aankomen. Laten we ons erop voorbereiden om als tweederangsburgers in dit land getuige te zijn van de levende God. De blijdschap die daarmee samenhangt, is meer waard dan voorrechten die een seculiere samenleving ons geven wil op koste van beginselverzaking.

De auteur is docent geschiedenis aan hogeschool Driestar Educatief en was wethouder voor de SGP in de gemeente Bodegraven.