Een ziel kan elders hulp zoeken en niet bij Christus. Dit zien we ook bij de verloren zoon. Hij wilde zijn deel en erfgoed hebben en niet altijd een slaaf zijn in het huis van zijn vader. Hij heeft het zijne gekregen en is weggegaan en heeft alles doorgebracht.Als alles verteerd is, komt er een grote hongersnood in dat land. Wat doet hij dan? Hij wil nu niet meer zo dartel en verkwistend zijn als eerst, want de armoede benauwde hem. Hij let op zijn zaken en is tevreden met alle middelen om tot zijn onderhoud te gebruiken. Hij wil alle moeite doen eer hij naar huis, naar zijn vader wilde gaan. Daarom voegt hij zich bij de burgers van dat land.

Deze doorbrenger is een waar schilderij van elke arme zondaar die zijn tijd verkwist heeft. Eindelijk begint het venijn van de zonden zijn ziel te doorsteken en te branden. Hij geraakt in hongersnood wegens het missen van Gods gunst. Gods toorn achtervolgt hem en een wanhopige droefheid valt hem op het hart. Hij wordt belast en afgemat door zijn zonde en ziet dat hij geen hulp heeft.

Thomas Hooker,predikant te Newton (Amerika) (”De ware zielsvernedering”, 1678)