Een mens in dit leven mag met recht vergeleken worden met een schipper die op een gevaarlijke reis is. Als hij naar de hemel kijkt, ziet hij niet anders dan donkerheid. Kijkt hij naar de zee, dan ziet hij niet anders dan grote golven. Kijkt hij naar zijn schip, hij hoort niet anders dan gekraak. Slaat hij de ogen op naar zijn gezelschap, zij zien er bleek en jammerlijk uit. Met één woord: er is niets anders te zien dan vrees en verschrikking aan alle kanten.Als het gebeurt dat het schip stil en gerust zeilt in de zee van deze ontstuimige wereld, dan hebben de mensen meestal weinig zorg om de haven van de eeuwige gelukzaligheid in te zeilen.

Zij die in nood zijn, zullen alles in zee werpen om het leven te behouden. Behoren wij niet alles weg te werpen om onze ziel te redden? Zal de vrees om in de zee te verdrinken ons onze goederen niet doen verlaten? Zullen wij dan niet veel meer onze goederen en de wereld verlaten uit vrees om in de hel te verdrinken? Daarom een goede raad: Treed de zee van deze wereld onder uw voeten plat, opdat u daarin niet verdrinkt.

John Denison,predikant te Londen

(”De aardse ijdelheid”, 1646)