„Enkele uren na de eerste Amerikaanse aanval op Bagdad gaat in het hoofdkwartier van het Britse leger in de buurt van de grens tussen Koeweit en Irak, waar ongeveer 20.000 militairen zijn gestationeerd, het luchtalarm. Het noodscenario voor een mogelijke gasaanval treedt in werking en duizenden soldaten zetten hun gasmaskers op en zoeken dekking in schuilplaatsen. Tankbemanningen nemen plaats in hun tanks om een mogelijke Iraakse aanval over de grond af te slaan.

Terwijl ik telefonisch overleg voer met de redactie van The Sun hoor ik rond kwart voor elf ’s ochtends het geluid van inkomend artillerievuur. Een harde ontploffing dicht in de buurt van het kamp en een tweede, moeilijk hoorbare explosie niet veel later. Zowel de soldaten als de in het kamp aanwezige journalisten speuren de horizon af naar tekens van een Iraaks offensief.

Enkele seconden later worden de noodprocedures in werking gezet en gaat de kreet: „Gasaanval! Gasaanval!” over de basis. Ik houd ogenblikkelijk mijn adem in en zet het gasmasker op dat iedereen op de basis bij zich moet dragen. „Dit is geen oefening! Dit is geen oefening!” schalt het over de basis, de noodzaak benadrukkend om de noodprocedures ogenblikkelijk uit te voeren. Samen met de soldaten ren ik naar een provisorische schuilkelder. Militairen en journalisten vechten zich de schuilkelder in, er blijkbaar van uitgaand dat de ene groep wel voorrang zal verlenen aan de andere. Ten onrechte.

De sfeer in de schuilplaats is gespannen. Een commandant komt binnen en herhaalt dat dit echt geen oefening is en dat er rekening wordt gehouden met een aanval met chemische wapens. Terwijl iedereen met zijn gasmasker en beschermende kleding in de weer is, wordt het stil in de schuilplaats. Iedereen lijkt bezig met de gedachte dat een kleine hoeveelheid gif uit het arsenaal waar Saddam Hussein volgens de Britse en de Amerikaanse regeringen de beschikking over heeft, een verschrikkelijke dood ten gevolge kan hebben.

Twintig minuten gaan voorbij. Naarmate de tijd verstrijkt, lijkt het steeds duidelijker dat er geen chemische raket op het kamp is afgevuurd. Dan gaat het ”Alles veilig” door het kamp en mogen de maskers af. De schuilplaatsen lopen leeg, om vijf minuten later na een tweede alarm opnieuw in hoog tempo vol te stromen. Tien minuten daarna wordt de kust opnieuw veilig verklaard. Uit voorzorg moet iedereen zijn gasmasker ophouden. De legerleiding zegt dat chemicaliën die bij een explosie door de atmosfeer verspreid worden dodelijk kunnen zijn tot 50 kilometer van de plaats van de ontploffing, afhankelijk van de wind.

De waarschuwingen gistermorgen voor een chemische aanval waren de eerste van de tweede Golfoorlog, maar het zullen hoogstwaarschijnlijk niet de laatste zijn. De gevolgen van een chemische aanval zijn dermate ernstig dat het leger dat op het punt staat Irak binnen te vallen, op geen enkel alarm laks mag reageren. „De constante dreiging van een aanval met massavernietigingswapens zal onze opmars mogelijk vertragen, maar niet kunnen tegenhouden”, aldus legerwoordvoerder Chris Vernon.