Saddam is niet de enige tiran in de wereld, stellen veel Fransen, dus waarom alleen hem aanpakken? Daarnaast moet een aanval op Irak, waaronder veel onschuldige mensen zullen lijden, een laatste toevlucht zijn. Dat is het nu niet, want de Iraakse leider had van Frankrijk meer tijd moeten krijgen om te ontwapenen.

Bovendien is de tiran die nu ten val moet worden gebracht zelf door Washington van wapens voorzien, namelijk in de jaren ’80, toen Iran de vijand was. „Hoe weet Donald Rumsfeld dat Saddam Hussein biologische wapens heeft?”, luidt het begin van een grap die in Parijs de ronde doet. „Omdat hij ze zelf heeft afgerekend.”

De hoofdredacteur van de krant Le Monde stelde onlangs de „hypocrisie” van de Amerikaanse regering aan de kaak. „Saddam is zeker monsterlijk, maar hij is hetzelfde monster dat de Verenigde Staten lange tijd hebben gesteund”, schreef Jean-Marie Colombani. „Washington veroordeelt de narigheid van sommigen, maar zwijgt over die van anderen.”

Niet alleen de Verenigde Staten wordt echter verweten hypocriet te zijn. De Franse president Jacques Chirac deed in de jaren ’80 als premier van Frankrijk zoveel zaken met Bagdad dat columnisten zijn naam nu nog wel schrijven als Chiraq.

De Fransen staan op dit moment vierkant achter hun president, die in de Veiligheidsraad bleef volharden in zijn verzet tegen een oorlogsresolutie. Uit peilingen is gebleken dat ruim 90 procent van de Franse bevolking tegen een oorlog zonder goedkeuren van de VN is.

De Fransen vrezen onrust onder de 5 miljoen moslims die Frankrijk telt als de oorlog uitbreekt. Daarnaast bestaat er een grote weerstand tegen de supermacht Amerika, die eenzijdig de dienst uitmaakt in de wereld. Volgens de Fransen kan Irak heel goed onder toezicht van de VN op vreedzame wijze worden ontwapend.

„De Amerikanen zijn moralisten en willen zich overal mee bemoeien, maar zo werkt het niet”, zegt Michel Abbate, een marktverkoper in Parijs. „Ik heb niets tegen Amerikanen”, vervolgt hij. „Maar zo denken wij erover.”

Voor Amerikanen die zich in Parijs hebben gevestigd, is het leven momenteel geen pretje. Zo houdt Sarah Starkey, een 39-jarige Californische die voor een Frans bedrijf werkt, haar mening over de kwestie Irak liever voor zich. „Onder deze omstandig heden zou het niet goed zijn voor mijn carrière om mijn politieke mening uit te spreken”, zegt zij.

„Ik weet dat de Fransen net zo boos zijn op ons als wij op hen”, zegt de 56-jarige Rudy Donner uit Georgia, die in Parijs op vakantie is. Toch is het hem opgevallen dat de Fransen hem goed behandelen. „Ze zijn gewoonweg geweldig”, roept hij uit.

De Amerikanen die tegen de oorlog zijn, zitten goed in de Franse hoofdstad. „Mensen zijn er hier in het algemeen tegen en spreken graag Amerikanen die dat ook zijn”, verklaart Jim Cohen, een onderwijzer van Amerikaanse komaf die al 23 jaar in Frankrijk woont.

Voor Amerikanen in Frankrijk die gefrustreerd raken over de Franse anti-Amerika-houding is er een website in het leven geroepen. De oprichter van de site, die „uit veiligheidsoverwegingen” alleen als ”W” wil worden aangeduid, zegt in november met het idee te zijn begonnen als tegenwicht voor alle kritiek op de VS. Volgens hem zijn de Fransen „bijna hysterisch” in hun standpunt en hun veroordelingen. „Het wordt echt persoonlijk”, aldus W, die al ruim twintig jaar in Frankrijk woont. „Ze denken dat ik ideologisch bezeten ben en dat mijn standpunt eigenlijk niets waard is omdat ik gehersenspoeld ben.”